نشستن 8:46 دقیقه‌ای تیری آنری روی زمین برای اعتراض به نژادپرستی خبرساز شده است.

نشستن 8 دقیقه و 46 ثانیه‌ای تیری آنری سرمربی تیم مونترال ایمپکت کانادا در اولین بازی تیمش در لیگ MLS خبرساز شده است.

درک شووین، پلیس آمریکا به مدت 8 دقیقه و 46 ثانیه زانوی خودش را روی گلوی جورج فلوید قرار داده بود و باعث خفه شدن او شد. همین هم باعث شد آنری برای این مدت زمان اعتراض خودش به ناعدالتی و نژادپرستی در آمریکا را نشان دهد. ستاره پیشین آرسنال و بارسلونا تی‌شرتی با جمله Black Lives Matter هم برتن کرده بود.

مارکوس گروبل، مسئول دولت آلمان در امور آزادی ادیان در جهان نسبت به سرکوب مسلمانان اویغور ابراز نگرانی کرده است. گروبل خواستار تحقیق مستقل درباره نقض حقوق اقلیت دینی ایغور در چین از سوی سازمان ملل متحد شده است.

هر روز اسناد و شواهد بیشتری پیرامون سرکوب مسلمانان اویغور در چین منتشر می‌شود. دولت چین به رغم اعتراضات گسترده جهانی، در راستای نفی هویت این اقلیت دینی حرکت می‌کند و مسلمانان اویغور را سرکوب کرده و به زندان می‌اندازد.

روز چهارشنبه، ۳۰ بهمن (۱۹ فوریه) مارکوس گروبل، مسئول دولت آلمان در امور آزادی ادیان در جهان، گفت‌وگویی با خبرنگار دویچه وله داشته است. لازم به یادآوری است که نائومی کنراد، خبرنگار دویچه وله اخیرا گزارش مبسوطی پیرامون وضعیت اویغورها در چین منتشر کرده است

گزارشی که دویچه وله در ارتباط با بدرفتاری و سرکوب اقلیت اویغور در چین منتشر کرده متکی بر سندی است که اخیرا در اختیار رسانه‌های بین‌الملل و از جمله دویچه وله قرار گرفته است. در همین رابطه، دویچه وله گفت‌وگویی با مارکوس گروبل داشته است.

ابراز نگرانی عمیق

مارکوس گروبل در گفت‌وگوی خود با دویچه وله ضمن اشاره به وضعیت اسفناک اقلیت اویغور در چین، چنین گفته است:

«وضعیت حاکم بر زندگی ایغورها باعث نگرانی عمیق من شده است. آزادی ادیان عملا در چین برچیده شده است. من همه روزه گزارش‌هایی درباره اوضاع اسفناک شین‌جیانگ دریافت می‌کنم. ما نمی‌بایست در برابر نفی خشن هویت اویغورها و تلاش برای یکسان‌سازی اجباری آن‌ها از سوی دولت چین سکوت کنیم. بسیاری از انسان‌ها در چین تنها به خاطر باورهای‌شان به زندان می‌افتند، کودکان را از والدین‌شان جدا می‌کنند و دولت چین بر همه شئون زندگی کنترل و نظارت می‌کند. یک زندگی توام با عزت در سایه چنین سیاست‌هایی غیرممکن شده است. ما به تحقیق مستقل اوضاع اقلیت ایغور در چین از سوی سازمان ملل متحد نیاز داریم. و این دقیقا همان چیزی است که دولت چین تا کنون مانع از اجرای آن شده است.»

شعبه ۳۶ دادگاه تجدید نظر استان تهران کیانوش اصلانی و توحید امیر امینی دو فعال ترک (آذربایجانی) را مجموعا به ۱۲ سال و شش ماه حبس تعزیری محکوم کرد. این شهروندان پیشتر توسط شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به ترتیب به ۹ سال حبس و ۵ سال حبس محکوم شده بودند.

براساس این حکم که توسط شعبه ۳۶ دادگاه تجدید نظر استان تهران به ریاست قاضی زرگر صادر شده است، توحید امیر امینی به ۷ سال و شش ماه حبس تعزیری و کیانوش اصلانی به ۵ سال حبس تعزیری محکوم شده‌اند. همچنین کیانوش اصلانی به مدت دو سال از عضویت در گروه‌ها و دسته‌جات سیاسی محروم شده است.

این شهروندان تیرماه امسال توسط شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ایمان افشاری مجموعا به ۱۴ سال حبس محکوم شده بودند. توحید امیر امینی از بابت اتهامات “اجتماع و تبانی به قصد برهم زدن امنیت ملی” و “فعالیت تبلیغی علیه نظام” جمعا به ۹ سال حبس و کیانوش اصلانی از بابت اتهام “اجتماع و تبانی به قصد برهم زدن امنیت ملی” به ۵ سال حبس و دو سال محرومیت از عضویت در گروه‌ها و دسته‌جات سیاسی محکوم شده بودند. همچنین کیانوش اصلانی از بابت اتهام “فعالیت تبلیغی علیه نظام” که در جلسه دادگاه علیه وی مطرح شده بود، تبرئه شد.

توحید امیر امینی و کیانوش اصلانی، اوایل اسفند ۹۷ به دلیل پخش تراکت تبریک روز جهانی زبان مادری در تهران بازداشت و به بازداشتگاه ۲۰۹ وزارت اطلاعات منتقل شدند.

مجتبی توکلی، جوان ۲۳ سالۀ افغان، که زمانی در افغانستان با پدرش دهقانی میکرد، حال در اتریش تحصیل خود را در مقطع دکترا و در رشتۀ اعصاب آغاز کرده است.

اما رسیدن به این مرحله تحصیل در مقطع دکترا برای این جوان افغان به سادگی به دست نیامده است.

مجتبی زمانی ولسوالی قره باع ولایت غزنی را ترک کرد که فقط ۱۳ سال داشت و دو عامل موجب شد دیار اصلی خود را ترک کند. اول خصومت خانوادگی و اختلافات سیاسی و حزبی میان پدرش و برداران ناتنی پدرش و دوم تهدید بالقوۀ گروه طالبان که جنگجویان آن در اطراف ولسوالی قره باغ حضور داشتند.

توکلی می گوید که “تنها ما نه، بلکه تمام دهکدۀ ما با تهدید حملات طالبان رو به رو بود.”

این وضعیت مجتبی کوچک را وا داشت همراه با مرتضی، برادر فقیدش، زادگاه اش را ترک کند و راهی ایران شود.

پس از قبول مشقت ، مجتبی با برادر بزرگ اش به ایران رسید، اما به گفتۀ او “برخورد ایرانی ها در برابر افغان ها مثل شهروند درجه دوم و سوم بود و زندگی در آنجا ممکن نبود” و همین عامل سبب شد تا پس از سپری کردن مدت کوتاه، قاچاقی به ترکیه برود.

پس از رسیدن به ترکیه باز هم مجتبی کوچک همراه با قاچاقبران انسان توسط قایق های بادی روانۀ یونان شد. اما در مسیر سفر دریایی، قاچاقبران او و برادرش از هم جدا کردند و آنان را توسط دو قایق جداگانه انتقال دادند.

با وجود خطر سفر دریایی آنهم با قایق بادی، مجتبی شانس آورد و به یونان می رسد، اما قایقی که برادرش در آن سفر می کرد،در دریا غرق شد و مرتضی که در آن وقت ۱۸ ساله بود، جان باخت.

مجتبی می گوید در آن زمان از دست دادن بردار که “در واقع نگهبانم بود، تلخ ترین واقعۀ زندگی ام بود که در غربت از وطن تجربه کردم.”

در حالیکه از دست دادن برادر بزرگ آنهم در غربت روح و روان مجتبی کوچک آن زمان را می فشرد، همراه با شماری دیگر از مهاجرین و پناهجویان به ایتالیا رفت و در نهایت به اتریش مسکن گزین شد.

توکلی می گوید “دیگر بردارم که از من مواظبت می کرد، برایم تصمیم می گرفت و به او اعتماد داشتم با من نبود و اعتماد به هر کسی دیگر برایم بی نهایت مشکل بود.”

پس از رسیدن به اترش، مجتبی کوچک در کمپ پناهجویان خردسال دو سال و شش ماه را سپری کرد.

متاثر از نظریه چارلس داروین

سفر پر مجرا و مخاطره آنهم از یک دهکدۀ دور افتادۀ افغانستان و در نهایت رسیدن به اتریش، به مجتبی کوچک یک درس زندگی داد که او مجذوب نظریه “سیر تکاملی” چارلس داروین، نظریه پرداز انگلیسی شود.

توکلی با اشاره به نظریه داروین می گوید که “فقط قویترین ها زنده می مانند” و سفر پر مخاطره به او درس داد تا قوی باشد و در نهایت تحصیلات خود را در حد لیسانس در رشته بیولوژی به پایان رساند.

توکلی می گوید ” برای من که در جامعۀ محافظه کار افغانستان رشد کرده ام، نظریۀ تکاملی داروین جذاب بوده است. با دانستن این تئوری که بشر در تکامل است، در این مورد اندیشیدم که چه کسی هستم، از کجا آمده ام و به کجا می روم و برای یافتن پاسخ این سوالات به مطالعه پرداختم.”

او می گوید که اگر در افغانستان می بود، قادر نبود افکار خود را که متاثر از نظریۀ داروین است، بیان کند، زیرا به گفتۀ وی افغانستان “جامعه سنتی” است که نظریات داروین و یا نظریات مشابه را نمی پذیرد.

در سال های اخیر، صد ها هزار افغان به خصوص جوانان به دلیل گسترش ناامنی مجبور شدند تا با قبول خطرات جدی از طریق قاچاقچیان انسان خود را به یکی از کشور های اروپایی برسانند.

این جوان افغان می گوید برای دریافت سوالاتی که در ذهنش خطور می کرد، خواست در رشته هایی تحصیل کند تا پاسخ سوالات خود را دریابد. روی همین دلیل، توکلی می گوید که برای پنج سال در رشته های شیمی و بیولوژی تحصیل کرد تا از طریق آن، پیش زمینه های خرد و کوچک شرایط محیطی را در سیر تکاملی انسان، درک کند.

او می گوید “به این باور هستم که نسل انسان پس از گذشت چندین میلیون سال، به نسل امروزی رسیده است؛ سرچشم ای بوده است که انسان به نسل امروزی رسیده است نه اینکه انسان به یک بارگی روی کرۀ زمین آمده است و خلاص.”

آقای توکلی که از نظریات داروین انتباه گرفته است، پس از تحصیل در رشته های بیولوژی و شیمی، خواست مطالعۀ خود را محدود بسازد و فقط به عصب مغز متمرکز کند.

او گوید که “مطالعۀ مغز برایم بسیار جالب است، زیرا همه افکار و کردار ما متاثر از آن است. می خواهم پیچیدگی مغز را درک کنم که چگونه فعالیت می کند و اگر فعالیت آن درست صورت نگیرد، چه چیزی اتفاق خواهد افتاد.”

او می گوید با وجود پیشرفت های علمی و تکنلوژی، هنوز به صورت مشخص معلوم نیست که مغز چگونه فعالیت می کند؛ چگونه تصمیم می گیرد؛ و چرا اگر یک بخشی از مغز درست فعالیت نکند، موجب بیماری های عصبی مثل پارکینسن، الزایمر و سرطان مغز می شود؟

بنا براین، او می گوید که همه این سوالات او را واداشت تا تحقیقات بیشتری انجام دهد و در نهایت کاری را برای حل اختلالات عصبی پیدا کند.

دور از وطن، اما با وطنداران

با وجود اینکه توکلی در ۱۳ سالگی به اتریش رسید و با فرهنگ تقریباً کاملاً متفاوت برخورد، توانسته است تا فرهنگ و ارزش های کشور اصلی خود را حفظ کند.

توکلی می گوید که “هیچگاه از افغانستان خود را دور احساس نکرده ام، زیرا با افغان های مقیم اتریش به خصوص انجمن محصلین در تماس هستم.”

روی همین دلیل، به گفتۀ این جوان افغان، مخلوطی از فرهنگ افغانستان و اتریش را پیشه گرفته است. او می گوید “اتریش برایم خانۀ دوم ام است.”

مجتبی تنها نماند

پس از سپری کردن حدود دوسال و نیم در کمپ پناهجویان برای کودکان و نوجوانان، ماریون وایگل و برنارد ویمر، یک زوج اتریشی، مجتبی را به فرزندی می گیرد.

توکلی می گوید که “آنان [والدین اتریشی] مرا در همه قدم های زندگی کمک کردند و مشوره دادند و بدون آنان ممکن به این درجۀ تحصیلی نمی رسیدم.”

آقای توکلی می گوید که پس از چندین سال زندگی در اتریش، در نهایت موفق شد تا با والدین اش که پاکستان به سر می بردند، تماس برقرار کند.

علاوه بر حمایت از مجتبی، این زوج اتریشی به والدین اصلی این جوان افغان کمک کردند تا در نهایت در سال ۲۰۱۰ به اتریش بیایند و در کنار فرزند شان زندگی کنند.

اگر در افغانستان می بود…

با وجود مشکلات ناشی از سفر به اروپا؛ وفق دادن به فرهنگ اتریشی و سال های متواتر تحصیلی، توکلی می گوید که دست آورد های علمی او بیشتر از خوش شانسی است.

او می گوید “اگر در افغانستان می بودم، شاید، شاید از والدین خود دور می بودم و درس شاید امکان پذیر نبود. شاید با زندگی در جنگ می بودم که چگونه زنده بمانم.”

این جوان افغان می گوید اتریش شرایطی را برایش مساعد کرده تا در رشتۀ مورد نظرش تحصیل کند و زندگی قابل پیش بینی داشته باشد.

توکلی می گوید که پس از اتمام تحصیل در مقطع دکترا، میخواهد به کانادا سفر کند و پس از سپری کردن دورۀ فوق دکترا، در ایالات متحده مشغول تدریس شود.

با توجه به شرایط کنونی افغانستان، توکلی می گوید که پس از اتمام دورۀ تحصیل اش به کشور اصلی اش بر نخواهد گشت.

او میگوید که “فکر نمی کنم برای زندگی به افغانستان بروم. اما تلاش می کنم هیچگاه ارتباط خود را با افغانستان از دست ندهم. اگر به افغانستان نروم، در بیرون از افغانستان به افغان ها کمک خواهم کرد.”

پنجشنبه ۲۱ آذر، دستکم سه شهروند در جریان تجمع اعتراضی شکل گرفته در مقابل ساختمان صدا و سیما مرکز گیلان در شهرستان رشت بازداشت شدند. تجمع کنندگان علت حضور خود در این تجمع را اعتراض به پخش سریال “وارش” از شبکه ۳ صداسیما عنوان کرده و خواستار توقف اجرای آن شدند. به گفته این شهروندان در این سریال با بکار بردن تعابیر نادرست به مردم گیلان اهانت شده است.

به گزارش آرادا، سازمان مبارزه با نژادپرستی و افترا، به نقل از خبرگزاری هرانا ، پنجشنبه ۲۱ آذر ۹۸، جمعی از شهروندان ساکن رشت در اعتراض به  پخش سریال “وارش” از شبکه ۳ صداسیما، در مقابل ساختمان صدا و سیمای گیلان، دست به تجمع زدند.

در این گزارش آمده است که در جریان این تجمع دستکم سه معترض بازداشت شدند.

همچنین خبرگزاری تابناک نیز در این خصوص نوشت؛ تجمع کنندگان پلاکاردهایی با محتوای “پخش سریال وارش باید متوقف شود”، “توهین علیه گیلک ها را متوقف کنید”، “گیلانی لوده نیست”  “هویت و اصالت ما خط قرمز ماست” و همچنین عکس های از مفاخر گیلان نظیر میرزا کوچک جنگلی و استاد پوررضا در دست داشتند.

این شهروندان در خصوص دلایل تجمع خود گفتند: “در این سریال با بکار بردن تعابیر نادرست به مردم گیلان اهانت شده است. محتوای این سریال توهین‌آمیز است و با مستندات تاریخی تطابق ندارد”.

نقدی بر ذهنیت ایرانی: خودحقیربینی در برابر اروپائیان و آمریکائیان و خودبزرگ بینی در برابر همسایگان
برخی تحلیلگران «خود حقیربینی در برابر اروپائیان و آمریکائیان و خودبزرگ بینی در برابر افغان ها، عرب ها و ترک ها» را از شاخص های ذهن و روان شناسی جمعی مسلط، و نه همگانی، در میان ایرانیان و از مولفه های پایدار فرهنگ غالب، و نه خرده فرهنگ ها، در ایران می دانند و برخورد تبعیض آمیز لایه هائی از مردم را با مهاجران افغانی بر همین زمینه توضیح می دهند.
هیچ تحقیق میدانی برای اثبات یا ابطال این برداشت وجود ندارد اما معتقدان بدان نه فقط به نمونه های گوناگون و مکرر گفتار و کردار برآمده از این ذهنیت و روان شناسی در نهادهای حکومتی و در میان لایه های گوناگون مردم استناد می کنند که از سکوت بسیاری از روشنفکران ایرانی در برابر این گونه برخوردها، از حضور توهم خودبرتربینی ایرانیان در بسیاری از آثار ادبی و هنری گذشته و معاصر، از رواج لطیفه های تحقیرآمیز علیه اقلیت ها و مهاجران، از ممنوعیت نانوشته ورود مهاجران افغانی و عراقی به شبکه مناسبات خانوادگی و دوستی و از تصویر رایج افغانی و عرب و ترک در شعور جمعی اکثریت نیز چون دلایلی برای تایید برداشت خود نام می برند.
احساس حقارت در برابر قدرتمند و خودبزرگ بینی در برابر ضعیفان از نمودارهای آسیب شناختی روان شناسانه انسان در جوامعی است که استبداد در ساخت و بافت سیاسی و اجتماعی و در فرهنگ و تاریخ آن ها نهادینه شده است.
اروپائیان و آمریکائیان در عرصه های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی از ایران پیشرفته ترند و قدرت های اروپائی و آمریکا، از عصر ناصری به دوران قاجار تا انقلاب اسلامی، از تعیین کنندگان سرنوشت سیاسی ایران بودند. خودکوچک بینی ایرانیان در برابر جوامعی که آنان را برتر می دانند به مولفه ای مهم در روان شناسی جمعی بخش هائی از مردم بدل شده است.
بسیاری از ایرانیان از دوران مشروطه به بعد بر توهم تعلق به «نژاد آریائی» خود را نه با همسایگان خود که با اروپائیان همسنگ می پندارند. همذات پنداری با قدرت، مکانیزمی است که برای جبران ضعف ابداع می شود، تمایل ضعیف به یکی پنداشتن خود با قوی و جبران ضعف واقعی با تصورات و توهمات ذهنی، می تواند زمینه های فرهنگی و روانی همذات پنداری ایرانیان را با اروپائیان توضیح دهد.
اما تبیین خودبزرگ بینی در برابر همسایگان در فرهنگ غالب بر ایران به آسانی توضیح خودکوچک بینی آنان در برابر اروپائیان و امریکائیان نیست چرا که در این پدیده تصورات مبهم بر جای شاخص های روشن نشسته اند.
ایرانیان در تاریخ دراز خود در اغلب جنگ ها از همسایگان عرب، ترک و افغان خود شکست خورده و تحقیر شده اند. تحقیر و شکست در واقعیت می تواند به توهم برتری نسبت به فاتحان در ذهنیت و روان جمعی منجر شود.
تبلیغ و ترویج توهم برتری ایرانیان نسبت به ترک ها و عرب ها از مضامین اصلی شاهنامه فردوسی است. شاهنامه به روزگاری خلق شد که اعراب امپراطوری ساسانی را درهم پاشیده و خلفای عرب بر بخشی و سلسله های ترک تبار بر بخش دیگر ایران حکومت می کردند.
ایرانیان با شکست در جنگ با روسیه تزاری و با تسلط قدرت های استعماری بر کشور خود به دوران قاجار در یکی از افت ها و فرودهای تاریخی خود می زیستند. هم بدین دوران بود که برخی متفکران ایرانی «عصر طلائی» ایران باستان را به زمان حال احضار کردند. نفرت نژادپرستانه از عرب ها و ترک ها، که در توهم برخی نویسندگان به عصر طلائی ایرانیان پایان دادند، از مضامین اصلی برخی آثار صادق هدایت است که خلاق ترین و مدرن ترین نویسنده ایرانی به دوران خود بود.
پهلوی اول در روند بازسازی ملت و کشور به «عصر طلائی» و ایران باستان، افسانه برتری نژاد آریا و توهم آریائی بودن ایرانیان متوسل شد و پهلوی دوم نیز کمابیش همین تبلیغات را ادامه داد.
جمهوری اسلامی کوشید تا مفهوم ملت ایران را با «امت واحده اسلامی» جایگزین کند اما در برابر مقاومت ملی گرائی ایرانی شکست خورد. نفوذ و جاذبه ملی گرائی در میان ایرانیان در حدی است که برخی دولتمردان جمهوری اسلامی پس از سی سال تبلیغ «امت واحده اسلامی» برای کسب رای بیش تر به شعارهای ملی گرایانه متوسل شده و می کوشند تا با جاانداختن «ایران شیعه» ملی گرائی را با مذهب آشتی دهند.

نویسنده: فرج سرکوهی

شماری از شرکت‌کنندگان افغان کنسرت شادمهر عقیلی، آوازخوان ایرانی در واشنگن پایتخت آمریکا شکایت کرده‌اند که شادمهر در جریان کنسرتش گفته “اگر ایرانی نیستید، برید بیرون”.

این اظهارات شادمهر به سرعت در میان کاربران افغان در شبکه‌های اجتماعی پخش شد و شماری از آنها که از علاقمندان شادمهر هستند به انتقاد از او پرداختند.

شادمهر در پیام فیسبوکی به این انتقادها پاسخ داده و نوشته که او تنها خطاب به خانمی که “به من گفت حق ندارم آهنگ ای ایران را اجرا کنم، گفتم که اگر مایل نیستید، سالن را ترک کنید.”

شادمهر نوشته: “من ناراحت از این برخورد که آن را نوعی بی‌احترامی دیدم، تنها به این شخص خاص گفتم اگر مایل نیستید گوش کنید، سالن را ترک کنید. مخاطب من تنها این شخص خاص بود که میان اجرا به من اعتراض کرد. نه مخاطب من همه سالن بودند و نه خاستگاه من نوعی نگاه حذفی نسبت به کسانی است که ایرانی نیستند.”

“ای ایران” نام یکی از مشهورترین سرودهای میهنی و ملی‌گرایانه ساخته روح‌الله خالقی است که به سرود ملی غیررسمی ایرانیان هم معروف است.

شادمهر نوشته: “هدف از اجرای این سرود، همدردی با هموطنانم که در شرایط سخت اقتصادی و اجتماعی کنونی باید زندگی‌شان را بگذرانند است و من در این شرایط از مخاطبم انتظار همدلی و همدردی با ترانه‌ای داشتم که تبدیل به ترانه همدلی با مشکلات ایرانیان شده است.”

با وجود توضیح شادمهر ، کاربران افغان همچنان به انتقادهایشان از شادمهر ادامه داده و حتی شماری با نژاد پرست خواندن شادمهر خواهان عذرخواهی او از افغان‌ها شده‌اند.

گزارش از بی بی سی

جدال دو تیم پیشتاز انتخابات ریاست جمهوری افغانستان در شبکه‌های اجتماعی بر سر یک بحث “نژادپرستانه” بالا گرفته و واکنش‌های گسترده در میان کاربران این شبکه‌ها به دنبال داشته است.

این جنجال زمانی آغاز شد که روز گذشته، امرالله صالح، معاون تیم انتخاباتی محمد اشرف غنی، رئیس جمهوری افغانستان در صفحه فیسبوک خود از یک گفت‌وگو در یک نشست خصوصی اعضای تیم انتخاباتی ثبات و همگرایی نوشت.

او در این نوشته مدعی شد که یکی از اعضای ارشد تیم ثبات و همگرایی که رهبری آن را عبدالله عبدالله، رئیس اجرایی افغانستان به عهده دارد، در یک نشست که وکلای مجلس نمایندگان، سنا و چند مقام دولتی حاضر بودند، زمانی که روی راه اندازی تظاهرات بحث شده، گفته: “حق هزاره به اندازه بینی‌اش است. وقتی خدا بینی تقسیم می‌کرد نوبت هزاره که رسید برایش بینی کوچک داد و گفت دلت می‌گیری یا که بی بینی می‌باشی.”

آقای صالح در نوشته‌اش این مکالمات را “نژادپرستانه و تعصب انگیز” خواند و گفت اگر دادستانی و دادگاه خواسته باشند او حاضر است برای پیگیری عدلی قضیه صدای این گفت‌وگو را در اختیار آنها قرار دهد.

این نوشته او به سرعت با واکنش کاربران شبکه‌های اجتماعی رو به رو شد. بسیاری خود او را متهم به نژادپرستی کردند و شماری هم به حمایت او تیم ثبات و همگرایی را. شمار زیادی از کاربران نیز از او خواهان منتشر کردن فایل صوتی این گفت‌وگو و مشخصات و نام گوینده این نقل قول شدند و شماری نیز شنود یک نشست خصوصی و چگونگی رسیدن این جزئیات را به آقای صالح زیرسوال بردند.

محمد محقق، رهبر حزب وحدت اسلامی مردم افغانستان و از افراد بانفوذ در بین مردم هزاره که از شرکای انتخاباتی آقای عبدالله است، در واکنش به این نوشته آقای صالح، گفت: “شرف به بینی نیست شرف به اخلاق و انسانیت است. تو به فکر خودت باش که بعد از این همه خوش خدمتی به چند تایی پشه حساب هستی… به گمانم دو تایی پشه.”

صالح در پاسخ، محقق را “پیش کسوت سیاست همیشه ناکام” خواند و گفت برایش عفت کلام و درک ادبیات سیاسی آرزو دارد.

کمی بعدتر اعلامیه‌ای از سوی تیم ثبات و همگرایی در صفحه فیسبوک آقای عبدالله عبدالله، منتشر شد.

در این اعلامیه سخنان آقای صالح “شرم آور و تاسف بار” خوانده شد و گفته شد که هدفش نفاق افکنی است.

تیم ثبات و همگرایی، رهبری تیم دولت ساز (محمد اشرف غنی، رئیس جمهوری افغانستان) را متهم کرده که در پنج سال گذشته حکومتش، با عملکردهای “ناعادلانه و ناسنجیده” اعتماد میان اقوام این کشور را متزلزل ساخته است.

در این اعلامیه این اظهارات “استراتیژی جنگ روانی و برخورد استخباراتی” خوانده شده و آمده که “باور ما این است که ویژگی‌های فیزیولوژیکی و اندازه صورت و بینی مشکل ساز نیست. آنچه مشکل ساز است اندازه شعور واخلاق انسانی انسان است.”

آقای صالح این اعلامیه را “اغوا کننده” خوانده و بار دیگر ادعا کرده ثبوتی که در دست دارد شامل ساعت‌ها حرف و برنامه‌ریزی است.

او گفته: “اگر ثبوت وجود نمی‌داشت این قدر دست و پاچه و مضطرب نمی‌شدید … حالا که شما بحث ثبوت‌های ما را دروغ و شرم آور خواندید، سر از فردا دیده شود که آیا ثبوت وجود دارد یا خیر.”

آقای صالح وعده سپرده که به زودی فایل صوتی آنچه را که ادعا کرده، منتشر کند. کاربران شبکه‌های اجتماعی نیز در کمپینی خواستار منتشر شدن این فایل شده و خواهان برخورد عدلی و قضایی با گویندگان اصلی این سخنان گردیده که به باور آنها ممکن یکی از اعضای تیم ثبات و همگرایی باشد یا خود آقای صالح.

تیم‌های انتخاباتی افغانستان پیش از این نیز جدال‌هایی در شبکه‌های اجتماعی با یکدیگر داشتند و در نوشته‌هایشان یکدیگر را متهم ساخته بودند اما این بحث تازه، افزون بر خود آنها، بسیاری از کاربران دیگر را نیز برافروخته است.

امرالله صالح: اگر جک و شوخی بوده، ‘معذرت می‌خواهم ‘

امروز، روزنامه اطلاعات روز، یکی از روزنامه‌های افغانستان در مطلبی که گویا نویسنده آن به فایل صوتی نشستی که آقای صالح به آن استناد می‌کند دست یافته، نوشت که بخشی از سخنانی که آقای صالح یاد کرده، دست کاری شده است.

در این مطلب به گونه‌ای این ماجرا تعریف شده که گویا یک جُک به دلیل دیرآمدن یکی از اشتراک کنندگان در جلسه گفته شده و از بخش‌هایی از نوشته آقای صالح اصلا در این نشست یادی هم نشده است.

آقای صالح پس از منتشر شدن این مطلب بار دیگر در صفحه خود نوشت که گویا اعضای تیم ثبات و همگرایی به این روزنامه گفته‌اند که حرف‌های‌شان تنها جُک و شوخی بوده است، اگر قرار است از کنار این مساله به این سادگی گذشت “پس تمام حرف‌های گفته شده جوک بوده است.”

او نوشته: “اگر پرده برداری من از این جوک/جک و شوخی ثبات و همگرایی باعث جریجه دار شدن احساسات فرد و یا گروهی شده باشد از صمیم قلب معذرت می‌خواهم. جدا معذرت می‌خواهم. هدف من ایجاد اصلاح در رفتارهای سیاسی و ادبیات سیاسی بود که حالا جوک پنداشته شده است.”

آقای صالح در پست تازه خود در مود منتشر کردن فایل صوتی که آن را مدرک حرف‌هایش می‌خواند، چیزی نگفته است.

برخورد قانونی با تبعیض در افغانستان

بحث‌های قوم گرایانه در افغانستان بی‌پیشینه نیست اما برخورد قانونی با عاملان آن چیز تازه‌ای در این کشور است.

حدود سه سال پیش، درز یک سند غیر رسمی تحت عنوان “کارهایی که باید انجام شود” که گفته ‌شد منسوب به آقای ثواب‌الدین مخکش، معاون پیشین اداره “نظارت و ارزیابی کل اداره امور ریاست جمهوری افغانستان” بود و از سوی او در یک گروه تلگرامی نشر شد، به رسانه‌ها درز کرد.

این سند که امضا و مهری نداشت، حاوی رهنمودهایی بود مبنی بر اینکه چگونه می‌شود کارمندان بیشتری از قوم پشتون را در بخش‌های مختلف و افراد “مورد اعتماد” را در بخش‌های کلیدی اداره امور ریاست جمهوری جابه‌جا کرد.

پرونده آقای مخکش در نهادهای عدلی و قضایی دنبال شد و او به اتهام “نقض تساوی قومی و مذهبی” به دو سال حبس تعلیقی محکوم گردید.

دادستانی کل افغانستان گفته بود که این نخستین پرونده در نوع خودش است که در نهادهای عدلی و قضایی افغانستان مورد بررسی قرار می‌گیرد.

انتخابات افغانستان

انتخابات ریاست جمهوری افغانستان به تاریخ ششم میزان/مهر برگزار شد. پس از برگزاری انتخابات هر دو تیم؛ تیم ثبات و همگرایی و تیم دولت ساز، خودشان را پیروز اعلام کردند.

اما با گذشت تقریبا دو ماه هنوزنتایج ابتدایی انتخابات اعلام نشده و مشخص نیست دقیقا چه وقت اعلام خواهد شد.

در این مدت هر دو تیم یکدیگر را به تقلب متهم کرده‌اند. آنها در بحث بازشماری بخشی از آرا نیز با یکدیگر اختلاف دارند؛ روندی که اکنون با بن بست رو به رو شده و مانع اعلام نتایج ابتدایی شده است.

بازشماری آرا به دلیل مخالفت اکثریت تیم‌های انتخاباتی به خصوص تیم انتخاباتی آقای عبدالله در هفت ولایت این کشور آغاز نشده اما تیم انتخاباتی آقای غنی از این روند حمایت کرده است.

منبع:بی بی سی فارسی

نوال اکرم، ۱۰ ساله بود که او را از مدرسه بیرون کردند. نوال شاگرد درس‌خوان، آرام و بی‌دردسری بود. دلیل اخراج او هیچ «تخلفی» نبود. دلیل‌اش این بود که دارای معلولیت بود و در کشور قطر با سیاست‌های نژادپرستانه در نظام آموزشی زندگی می‌کرد. او فرزند والدینی پاکستانی بود و شهروندی قطر را نداشت. نوال ۶ ساله بود که پزشکان تشخیص دادند وی به دیستروفی عضلانی شدید مبتلا است. در قطر، اگر شهروند قطری باشی، مدرسه نمی‌تواند تو را به دلیل معلولیت اخراج کند. اما اگر خارجی باشید، مدرسه می‌تواند بی‌دردسر شما را بیرون بیندازد و این کار عواقبی هم در پی ندارد. از آن طرف مدرسه‌ی ویژه‌ی «کودکان استثنایی» هم حاضر نشد او را ثبت‌نام کند. او برای مدرسه عادی «زیادی استثنایی» بود و برای مدرسه‌ی کودکان با نیازهای ویژه، «زیادی عادی» بود. دو سال بعد هم در نتیجه‌ی یک شکستگی، نوال برای همیشه ویلچرنشین شد.

نوال اما تصمیم نداشت این سرنوشت محتومی را که قوانین نژادپرستانه، ضد کودک و ضد معلولین تحمیل می‌کنند، بپذیرد. بعد از این‌که از ثبت‌نام دوباره در مدارس ناامید شد، سراغ یکی از معدود نهادهای غیردولتی بهبود وضعیت معلولین در قطر رفت و با کمک آن‌ها توانست در دوره‌های آنلاین فن‌آوری ثبت‌نام کند. همین آموزش و تجربه بود که تاثیر عمیقی بر نوال گذاشت. او راهی بیمارستان‌ها و عیادت با سایر افراد در وضعیت مشابه و خانواده‌هایشان شد، تجربیات تلخ تبعیض و تحقیر و نبود امکانات آموزشی برای آن‌ها را ثبت می‌کرد و در شناسه‌ی کاربری توئیتر و اینستاگرام خود این روایت‌های تلخ را بازگو می‌کرد.

کم‌کم افراد دیگری در موقعیت‌های مشابه از گوشه‌وکنار قطر با او تماس می‌گرفتند و از تجربیات تلخ تبعیض و تحقیر و به حاشیه رانده‌ شدن می‌گفتند که هر روز به «جرم» معلول بودن، بیماری یا خارجی بودن با آن مواجه‌اند.

نوال یکی از معدود زنان در قطر است که سراغ اجرای شو کمدی و استندآپ کمدی رفته و این «تابو» را در قطر شکسته است. او بعد از اخراج از مدرسه بود که قدرت طنز و طعنه را درک کرد، هم برای به نقد کشیدن وضعیت تلخ نابرابری و هم تحمل آسان‌تر تبعیض. نوال می‌گوید اولین‌باری که برای اجرای استندآپ کمدی روی صحنه رفت، وضعیت عجیبی بود. بسیاری از تماشاچیان از دیدن یک زن روی سن- آن هم زنی که روی ویلچر نشسته- معذب شده بودند. اما وقتی طنز نیش‌دار و تلخ و خنده‌دار نوال درباره‌ی معلولیت و تجربه‌ی معلول بودن در قطر شروع شد، جو شکست و صدای قهقهه‌های خنده از هر سوی سالن بلند شد.

در سال ۲۰۱۶ نوال اکرم فعالیت‌ خود برای حقوق معلولین را گسترش داد. او نهاد غیردولتی «دیستروفی عضلانی در قطر» را افتتاح کرد؛ نهادی هم که هم‌ خواهان تحقیق بیشتر درباره‌ی این بیماری و حمایت از افراد مبتلا به این بیماری و خانواده‌هایشان است و هم برای احقاق حقوق افراد دارای معلولیت در قطر فعالیت می‌کند. این نهاد حالا کارزار گسترده‌ای را در قطر راه انداخته تا مدرسه‌ها موظف شوند که در ساختمان، رمپ ویژه ویلچر بسازند و هم‌زمان به دولت فشار می‌آورند تا قانونی را تصویب کند و مانع از اخراج دانش‌آموزان خارجی از مدرسه به دلیل معلولیت شود. در حال حاضر به‌ویژه مدارس بین‌المللی قطر، در عمل هیچ محدودیتی ندارند و هیچ نظارت اساسی بالا سر آن‌ها نیست که نسبت به معلولین، رفتار تبعیض‌آمیز نداشته باشند. تلاش‌های نهاد غیردولتی کوچک آن‌ها موجب شده تا هر روز مدارس بیشتری رمپ ویژه‌ی ویلچر در مدارس ساخته و این بحث هر روز بیشتر در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی مطرح شود که مدرسه به چه اجازه‌ای بچه‌ای را به دلیل وضعیت جسمانی از حق تحصیل محروم می‌کند؟‌

نوال اکرم، می‌خواهد تصویر کلیشه‌ای مردم قطر از «معلول» و به‌ویژه زن معلول را به چالش بکشد. نه تنها با جسارت ویلچرش را هل داده و روی سن، کمدی اجرا می‌کند، بلکه گاه مدل هم می‌شود. او تاکنون مدل برند قطری «Fanilla Couture» و چند پروژه‌ی عکاسی شده است. با این‌حال این‌جا هم او طعم تبعیض را چشید. عکاسان هنری و برندها در ابتدا به او پول نمی‌دادند! انگار که به این زن دارای معلولیت «لطف» کرده و بر سر او منت می‌گذاشتند که به او اجازه مدل شدن می‌دادند. او شروع به افشاگری این رویه‌ی زشت کرد و برخی از این عکاسان هنری را مجبور به عذرخواهی کرد.

نوال اکرم می‌گوید خیلی وقت‌ها بعد از پایان اجراهای کمدی او، مردم سراغ او می‌آیند و می‌پرسند «چه کمکی از دست آن‌ها برای بهبود وضعیت معلولین برمیاد؟» جواب او همیشه روشن و ساده است:«احترام از دست‌رفته‌ی آن‌ها را برگردانید. شان انسانی آن‌ها را رعایت کنید. همین.»

نویسنده:  فرناز سیفی