سعید حاتمی، از اعضای تیم سایبری رژیم است که در فضای مجازی بخصوص توییتر در تلاش برای شناسایی هویت مخالفان رژیم و پرونده سازی برای آنها است.

باید مشخصات و تصاویر این دشمنان ایران و ایرانی منتشر شود تا هم خودشان حساب کار دستشان بیاید و هم بدانند که برای جنایاتی که مرتکب شده‌اند، پس از سرنگونی جمهوری اسلامی حتما دادگاهی و محاکمه خواهند شد.

ارتش سایبری سپاه پاسداران یا هکرهای اجاره‌‌ای

حکومت ایران در مورد توان ارتش سایبری خود تبلیغات زیادی انجام می‌دهد. در این مورد حتی سریال‌هایی را منتشر می‌کند که به ببیندگان خود هشدار می‌دهد مراقب فعالیت‌های مجازی خود باشند. ماهیت ارتش سایبری چیست و چه قدرتی دارد؟ «این پیامی است از سوی ارتش قدرتمند سایبری ایران و هشداری است جدی به تمامی مزدوران و وطن‌فروشان در فضای سایبر، آنهایی که سرویس‌های بیگانه را مامنی برای خبرپراکنی‌های خود یافته‌اند.»
این اولین پیامی است که “ارتش سایبری ایران” در صفحه اینترنتی خود منتشر کرده است. طبق برخی گمانه‌زنی‌ها این ارتش بخشی از سپاه‌ پاسداران انقلاب اسلامی ایران محسوب می‌گردد. گرچه در این مورد مدارک و اطلاعات قابل اتکایی وجود ندارد.

برخی به این گفته سردار ابراهیم جباری، فرمانده سپاه علی‌بن ابیطالب قم استناد می‌کنند که گفته بود، سپاه موفق به تشکیل دومین ارتش سایبری دنیا شده است.
تنها سایتی که سپاه رسما مسولیت آن‌را به عهده گرفته، سایت “گرداب “وابسته به مرکز جرایم سازمان یافته است. این سایت توسط فرمانده پدافند سایبری سپاه ‌پاسداران انقلاب اسلامی راه‌اندازی شده است.
به گفته این وب‌سایت، وظیفه این مرکز نظارت که در سال ۱۳۸۶ تاسیس شده،
بررسی جرائم سازمان‌یافته تروریستی، جاسوسی، اقتصادی و اجتماعی در فضای مجازی است.
.

تازه به تهران آمده بودم. سال دوم دانشکده مدیریت که آن زمان خارج از محوطه دانشگاه تهران بود؛ در خ پهلوی، چهار راه تخت جمشید. سال ۵۰ بود به گمانم. البته حالا هم خارج از دانشگاه تهران است در گیشا. در همان سال اول با دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی آشنا شدم. استاد دانشکده ادبیات دانشگاه تهران بود و شاید هنوز هم باشد. علقه مشترک ما، عربی دانی او بود. گاه نزد او می رفتم و در باره شعر و ادبیات عرب و مساله فلسطین و دنیای عرب و حتی عرب های خودمان گپ می زدیم.
یک بار به من گفت برویم به کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران. مناسبتی ادبی بود و مجتبی مینوی در سالن بزرگ کتابخانه سخنرانی داشت. کتابخانه – که اکنون یکی از بزرگترین کتابخانه های ایران است – تازه افتتاح شده بود.
مینوی در صحبت های خود به نیما اشاره کرد و به تمسخر لباس طبری اش پرداخت. او که در باره مناسبتی و دیداری با نیما صحبت می کرد گفت : « نیما لباس محلی طبری پوشیده بود و با آن شکل و شمایل مسخره آمده بود که من به او گفتم این چیست که پوشیده ای، برو و از تن بیرون کن» و کلی در این باره سخن گفت و به تحقیر جامه طبری پدر شعر نو فارسی پرداخت. شفیعی که آن هنگام حدود سی ویک دو سال داشت رو به من کرد و لبخندی زد. اما من این تعرض و تحقیر نیما یوشیج را فراموش نکرده ام. شفیعی هم هنوز شاش اش نگرفته بود تا به روی زبان ما غیر فارس ها بشاشد. این کار پارسال صورت گرفت.
بعدها در باره سخنان تحقیر آمیز مینوی نسبت به نیما که شامل شعرش هم می شد بسیار تامل کردم. یک زمانی طبرستانی ها – مازندرانی های مناطق کوهستانی – که دارای زبان، فرهنگ و جامه خاص خود هستند، گاه شورش هایی علیه حکومت مرکزی پهلوی اول می کردند که جنبه اتنیکی داشت. حتی احسان طبری نیز در جوانی در آنها شرکت کرده بود.
نیما یوشیج به فرهنگ بومی و ملی خود دلبستگی داشت و این را می توان هم در اشعار طبری و هم فارسی اش دید. این خصلت باعث شده بود تا بر خلاف شاعران ملیت چیره، در آثارش از فعل زشت عرب ستیزی، ترک ستیزی و دیگر ستیزی دور باشد. او از این بابت با نویسندگان ترک فارسی نویس همانند غلامحسین ساعدی و صمد بهرنگی مشابهت دارد.
در سال ۲۰۱۲ که محمود دولت آبادی به لندن آمده بود و در جایی سخنرانی داشت، من هم به هوای دوستی گذشته به آنجا رفتم. پس از پایان سخنرانی و خوش و بش و پرسیدن احوال دوستان اهل قلم در تهران، ناگاه از من پرسید: « آن دستار چیه که گاهی به سرت می کنی». چفیه را می گفت که گاه به گاه در مناسبت های مختلف می پوشم. گفتم: « این لباس محلی و ملی ما عرب هاست». ساکت شد و دیگر چیزی نگفت. من هم خداحافظی کردم و رفتم. گرچه دولت آبادی را نسبت به دیگر هم قلمان، کمتر عرب ستیز می دانستم اما حس کردم، این پدیده در جامعه ایران در سال های اخیر رشدی شگفت انگیز داشته اشت.
برگردیم به مجتبی مینوی (۱۲۸۲-۱۳۵۵ش) که بزرگ شده سامرای عراق و پدرش در آنجا طلبه علوم دینی بود، عربی را خوب می دانست اما از تحقیر هویت ملی نیما یوشیج و دیگر آثار و کارهای ادبی اش فهمیدم گرفتار عقده خودبرتر بینی پارسی است. او از موسسان رادیو بی بی سی فارسی در سال های پس از جنگ جهانی دوم در لندن بود. پوشش رادیویی تاجیکستان و افغانستان – به رغم وجود برنامه مستقل به زبان دری – توسط رادیو بی بی سی فارسی میراث مجتبی مینوی است. هم اکنون وقتی می بینم که رادیو- تلویزیون بی بی سی فارسی به حوادث این دو کشور بیش از برخی مناطق پیرامونی ایران اهمیت می دهد یا در اعلان اخبار هواشناسی، کابل و دوشنبه وهرات را بعد از تهران و اصفهان و مشهد و شیراز اعلام می کند و اهواز و زاهدان و سنندج و بوشهر را زیر سبیلی در می کند یاد او می افتم.( عكس نيما يوشيج در زادگاه اش يوش مازندران)

نویسنده:
یوسف عزیزی بنی طرف

نقدی بر ذهنیت ایرانی: خودحقیربینی در برابر اروپائیان و آمریکائیان و خودبزرگ بینی در برابر همسایگان
برخی تحلیلگران «خود حقیربینی در برابر اروپائیان و آمریکائیان و خودبزرگ بینی در برابر افغان ها، عرب ها و ترک ها» را از شاخص های ذهن و روان شناسی جمعی مسلط، و نه همگانی، در میان ایرانیان و از مولفه های پایدار فرهنگ غالب، و نه خرده فرهنگ ها، در ایران می دانند و برخورد تبعیض آمیز لایه هائی از مردم را با مهاجران افغانی بر همین زمینه توضیح می دهند.
هیچ تحقیق میدانی برای اثبات یا ابطال این برداشت وجود ندارد اما معتقدان بدان نه فقط به نمونه های گوناگون و مکرر گفتار و کردار برآمده از این ذهنیت و روان شناسی در نهادهای حکومتی و در میان لایه های گوناگون مردم استناد می کنند که از سکوت بسیاری از روشنفکران ایرانی در برابر این گونه برخوردها، از حضور توهم خودبرتربینی ایرانیان در بسیاری از آثار ادبی و هنری گذشته و معاصر، از رواج لطیفه های تحقیرآمیز علیه اقلیت ها و مهاجران، از ممنوعیت نانوشته ورود مهاجران افغانی و عراقی به شبکه مناسبات خانوادگی و دوستی و از تصویر رایج افغانی و عرب و ترک در شعور جمعی اکثریت نیز چون دلایلی برای تایید برداشت خود نام می برند.
احساس حقارت در برابر قدرتمند و خودبزرگ بینی در برابر ضعیفان از نمودارهای آسیب شناختی روان شناسانه انسان در جوامعی است که استبداد در ساخت و بافت سیاسی و اجتماعی و در فرهنگ و تاریخ آن ها نهادینه شده است.
اروپائیان و آمریکائیان در عرصه های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی از ایران پیشرفته ترند و قدرت های اروپائی و آمریکا، از عصر ناصری به دوران قاجار تا انقلاب اسلامی، از تعیین کنندگان سرنوشت سیاسی ایران بودند. خودکوچک بینی ایرانیان در برابر جوامعی که آنان را برتر می دانند به مولفه ای مهم در روان شناسی جمعی بخش هائی از مردم بدل شده است.
بسیاری از ایرانیان از دوران مشروطه به بعد بر توهم تعلق به «نژاد آریائی» خود را نه با همسایگان خود که با اروپائیان همسنگ می پندارند. همذات پنداری با قدرت، مکانیزمی است که برای جبران ضعف ابداع می شود، تمایل ضعیف به یکی پنداشتن خود با قوی و جبران ضعف واقعی با تصورات و توهمات ذهنی، می تواند زمینه های فرهنگی و روانی همذات پنداری ایرانیان را با اروپائیان توضیح دهد.
اما تبیین خودبزرگ بینی در برابر همسایگان در فرهنگ غالب بر ایران به آسانی توضیح خودکوچک بینی آنان در برابر اروپائیان و امریکائیان نیست چرا که در این پدیده تصورات مبهم بر جای شاخص های روشن نشسته اند.
ایرانیان در تاریخ دراز خود در اغلب جنگ ها از همسایگان عرب، ترک و افغان خود شکست خورده و تحقیر شده اند. تحقیر و شکست در واقعیت می تواند به توهم برتری نسبت به فاتحان در ذهنیت و روان جمعی منجر شود.
تبلیغ و ترویج توهم برتری ایرانیان نسبت به ترک ها و عرب ها از مضامین اصلی شاهنامه فردوسی است. شاهنامه به روزگاری خلق شد که اعراب امپراطوری ساسانی را درهم پاشیده و خلفای عرب بر بخشی و سلسله های ترک تبار بر بخش دیگر ایران حکومت می کردند.
ایرانیان با شکست در جنگ با روسیه تزاری و با تسلط قدرت های استعماری بر کشور خود به دوران قاجار در یکی از افت ها و فرودهای تاریخی خود می زیستند. هم بدین دوران بود که برخی متفکران ایرانی «عصر طلائی» ایران باستان را به زمان حال احضار کردند. نفرت نژادپرستانه از عرب ها و ترک ها، که در توهم برخی نویسندگان به عصر طلائی ایرانیان پایان دادند، از مضامین اصلی برخی آثار صادق هدایت است که خلاق ترین و مدرن ترین نویسنده ایرانی به دوران خود بود.
پهلوی اول در روند بازسازی ملت و کشور به «عصر طلائی» و ایران باستان، افسانه برتری نژاد آریا و توهم آریائی بودن ایرانیان متوسل شد و پهلوی دوم نیز کمابیش همین تبلیغات را ادامه داد.
جمهوری اسلامی کوشید تا مفهوم ملت ایران را با «امت واحده اسلامی» جایگزین کند اما در برابر مقاومت ملی گرائی ایرانی شکست خورد. نفوذ و جاذبه ملی گرائی در میان ایرانیان در حدی است که برخی دولتمردان جمهوری اسلامی پس از سی سال تبلیغ «امت واحده اسلامی» برای کسب رای بیش تر به شعارهای ملی گرایانه متوسل شده و می کوشند تا با جاانداختن «ایران شیعه» ملی گرائی را با مذهب آشتی دهند.

نویسنده: فرج سرکوهی

شماری از شرکت‌کنندگان افغان کنسرت شادمهر عقیلی، آوازخوان ایرانی در واشنگن پایتخت آمریکا شکایت کرده‌اند که شادمهر در جریان کنسرتش گفته “اگر ایرانی نیستید، برید بیرون”.

این اظهارات شادمهر به سرعت در میان کاربران افغان در شبکه‌های اجتماعی پخش شد و شماری از آنها که از علاقمندان شادمهر هستند به انتقاد از او پرداختند.

شادمهر در پیام فیسبوکی به این انتقادها پاسخ داده و نوشته که او تنها خطاب به خانمی که “به من گفت حق ندارم آهنگ ای ایران را اجرا کنم، گفتم که اگر مایل نیستید، سالن را ترک کنید.”

شادمهر نوشته: “من ناراحت از این برخورد که آن را نوعی بی‌احترامی دیدم، تنها به این شخص خاص گفتم اگر مایل نیستید گوش کنید، سالن را ترک کنید. مخاطب من تنها این شخص خاص بود که میان اجرا به من اعتراض کرد. نه مخاطب من همه سالن بودند و نه خاستگاه من نوعی نگاه حذفی نسبت به کسانی است که ایرانی نیستند.”

“ای ایران” نام یکی از مشهورترین سرودهای میهنی و ملی‌گرایانه ساخته روح‌الله خالقی است که به سرود ملی غیررسمی ایرانیان هم معروف است.

شادمهر نوشته: “هدف از اجرای این سرود، همدردی با هموطنانم که در شرایط سخت اقتصادی و اجتماعی کنونی باید زندگی‌شان را بگذرانند است و من در این شرایط از مخاطبم انتظار همدلی و همدردی با ترانه‌ای داشتم که تبدیل به ترانه همدلی با مشکلات ایرانیان شده است.”

با وجود توضیح شادمهر ، کاربران افغان همچنان به انتقادهایشان از شادمهر ادامه داده و حتی شماری با نژاد پرست خواندن شادمهر خواهان عذرخواهی او از افغان‌ها شده‌اند.

گزارش از بی بی سی

تا همین هفتاد هشتاد سال پیش، اصطلاح ِ «فاشیست» نه تنها بار منفی نداشت و فحش نبود، بلکه لقبی غرورانگیز و خودساخته هم بود که یکی از «خر- مرد»ان قرن بیستم (به نام موسولینی)، بر خود و پیروان و حزبش نهاده‌بود.

اما در زمانه‌ی ما «فاشیست» دیگر یک فحش است و حتا خود فاشیست‌ها هم حاضر نیستند به آن نام خطابشان کنی! «فاشیسم» هم مثل اغلب اصطلاحات سیاسی و فلسفی که در گذر زمان از محتوای تاریخی ِ خود تهی می‌شوند، دیگر لزوماً به هیچ کدام از اصول اولیه‌ی خود ارجاع داده‌ نمی‌شود.

مثل تعبیر «سوفسطایی» و «سفسطه» که نام ِ خودساخته‌ی گروهی از بزرگترین فیلسوفان یونان باستان بود، اما اکنون «سفسطه‌گویی» و «سفسطه‌کردن» فحشی چندان متداول و تحقیرآمیز است که حتی «پروتاگوراس» بزرگ هم از آن برائت می‌جوید!

۲
«فاشیست» می تواند یک آدم کاملا معمولی و نرمال باشد: یک کارمند خوب. یک مغازه‌دار خوش‌اخلاق و منصف. یک نویسنده‌ی آبرومند. یک کارگر منضبط. یک دستفروش مظلوم. یک خواهر یا برادر مسئولیت‌پذیر و مهربان. یک نقاش محجوب اتریشی! و…
آنچه «آدم کاملا معمولی و نرمال» ِ بالا را «فاشیست» می‌کند، واکنش او به «خطر» یا «احساس ِ خطر» از جانب دیگران است! 

۳
تنها یک نمونه‌ی موقعیّت فاشیستی:
هر وقت از «سهم‌خواهی» ِ فرد یا افرادی که قبلا آن «سهم» را نداشته‌اند و در صورت ِ به‌دست‌آوردن آن «سهم»، از «سهم» ِ فعلی شما (که بیشتر از «سهم» ِ فعلی اوست) کم شود احساس خطر کنید و به مخالفت و مبارزه با او بپردازید، شما یک «فاشیست» هستید!
یک فاشیست ِ معمولی هم، انحصارطلب، تمامیت‌خواه ، زورگو و قدرت‌پرست است، اما تا زمانی که احساس خطر نکرده، هم خودش و هم دیگران از فاشیست‌بودن او بی‌خبر هستند. هر فرد اجتماع که موقعیت متزلزلی دارد یا در شرایط خاصی موقعیتش متزلزل شده و ممکن است تنزل موقعیت پیدا کند، می‌تواند به یک فاشیست‌ تمام عیار بدل شود!

۴
اصولا هر جا دیدید که در یک موقعیت ِ «برابر» و «مشخص»، نسبت به همسر یا فرزند یا برادر یا خواهر یا دوست یا همسایه یا همکار یا همشهری یا هموطن‌تان «حقوق» و «امتیازات» بیشتری دارید یا بر او مسلّط و حاکم هستید امّا ضمن این‌که از این تبعیض یا سلطه‌گری وجدانتان آزرده نیست بلکه در صورت «حق‌طلبی» ِ او احساس ناراحتی و مخالفت هم می‌کنید، بدانید که یک «فاشیست مخفی» هستید و با اولین حق‌طلبی او ممکن است به یک «تبهکار» تبدیل شوید!

رها بحرینی؛ حقوقدان در یادداشتی برای صفحه ناظران با اشاره به بحث های اخیر در فضای مجازی درباره قومیت/ ملیت ها در ایران به بحث اقلیت ها در ایران و تحلیل نوع نگاه جامعه به آن پرداخته است.

در روز شنبه ۲۰ مرداد سال 1397 سازمان عفو بین‌الملل گزارشی در مورد سرکوب مدافعان حقوق اقلیت ترک آذربایجانی ایران منتشر کرد و با اشاره به دستگیری حدود ۱۲۰ نفر و موارد متعدد شکنجه در یک ماه گذشته، خواهان آن شد که مقامات ایرانی تمام مدافعان حقوق اقلیت ترک آذربایجانی را آزاد و سرکوب تجمعات فرهنگی آنها را متوقف کنند. به دنبال انتشار این گزارش، تعدادی از کاربران شبکه‌های اجتماعی به استفاده از واژه “اقلیت” در گزارش عفو بین‌الملل اعتراض کردند. انتقادات مطرح شده را می‌توان به دو گروه تقسیم بندی کرد.

یک گروه با نگاه حمایتی از ترک‌های آذربایجان نوشتند که به یک جمعیت عظیم چند میلیونی نباید واژه “اقلیت” را اطلاق کرد، با این پیش فرض ضمنی که این واژه بار تحقیرآمیز دارد و به گفته‌ یک کاربر توییتر شایسته “یک ملت چند میلیونی” نیست. گروه دیگر، که به نظر بیشتر فارس زبان بودند، نوشتند که لزومی به قید اقلیت / اکثریت نیست، این دسته بندی‌ها از بنیان خطاست و بدین ترتیب انکار مسئله‌ای تبعیض اتنیکی علیه ترک‌های آذربایجانی را به ذهن متبادر ساختند.

مجموعه‌ این واکنش‌ها دو جنبه از بن‌بست‌های فکری در رابطه با مسئله اقلیت‌ها در ایران را برجسته ‌می‌کند:

۱) در میان فارس زبانان جامعه‌ ایرانی هنوز این میل قوی وجود دارد که ضرورت شناسایی و بررسی وضعیت گروه‎های اتنیکی در ایران به عنوان اقلیت‌های تحت تبعیض انکار شود. استدلال رایج چنین افرادی این است که ما همه انسان یا ما همه ایرانی هستیم و دسته بندی‌های اکثریت / اقلیت خطاست و مسئله اصلی نداشتن حکومت دموکراتیک در ایران است.

۲) اقلیت بودن آنقدر در جامعه ایران با حس حقارت همراه شده است که حتی گاهی خود اقلیت‌ها هم ترجیح می‌دهند از استفاده از این عبارت پرهیز کنند.

این وضعیت دقیقا برعکس رویکرد غالب در جوامعی است که دارای نظام‌های حقوقی لیبرال هستند و در آنها شناسایی گروه‌های تحت تبعیض به عنوان اقلیت امری مهم و ضروری تلقی شده و متضمن حمایت‌های ویژه می‌شود. در این نظام‌ها، گروه‎های تحت تبعیض از اینکه به عنوان اقلیت دسته بندی می‌شوند عموما اکراه ندارند و اتفاقا خواهان حفاظت‌های حقوقی هستند که به دنبال این دسته‌بندی جاری می‌شود.

اقلیت کیست و چه حقوقی دارد؟

در علوم انسانی جدید، واژه‌ “اقلیت‌” تنها مختص گروه‌هایی که از نظر آماری تعدادشان کمتر باشد نیست. “اقلیت” به گروه‌هایی نیز اشاره دارد که به خاطر ویژگی‌های زبانی، فرهنگی، نژادی، قومیتی، جنسیتی، جنسی و غیره، از نظر جایگاه اجتماعی، دسترسی به تحصیل و اشتغال و به طور کلی بهره‌مندی از حقوق انسانی در جایگاهی فرودست نسبت به یک گروه مسلط در جامعه قرار می‌گیرند.

از این منظر، ترک‎های آذربایجانی صرف نظر از تمام بحث‌ها و مناقشه‌های آماری در مورد جمعیت ترک زبانان و ترک تباران در ایران، همانند دیگر گروه‌های اتنیکی یا ملی در ایران از جمله کرد‌ها، عرب‌ها، بلوچ‌ها و ترکمن‌ها، در تعریف اقلیت می‌گنجند و با تبعیض نژادی رو به رو هستند. مطابق ماده یک کنوانسیون بین‌المللی رفع کلیه اشکال تبعیض نژادی که ایران هم از اعضای آن است، “تبعیض‌ نژادی‌” اطلاق‌ می‌شود به‌ “هرگونه تمایز، ممنوعیت‌، محدودیت‌ و یا رجحانی‌ که‌ بر نژاد، رنگ، نسب، ملیت‌ یا قومیت‌ مبتنی‌ بوده‌ و هدف‌ یا اثر آن‌ از بین‌ بردن‌ و یا در معرض‌ تهدید و مخاطره‌ قراردادن‌ شناسایی‌، تمتع‌ و یا استیفاء در شرایط‌ مساوی‌ از حقوق‌ بشر و آزادی‌های‌ اساسی‌ … باشد.”

لذا بر خلاف تصور رایج در جامعه ایران، حتی اگر اقلیت های کرد، ترک یا بلوچ الزاما با نژاد متفاوتی دسته بندی نشوند، در صورت آن که تبعیضات علیه آنها در چارچوب تعریف فوق بگنجند، باز هم طبق اسناد بین‌المللی قربانیان “تبعیض نژادی” محسوب می‌شوند.

از جمله مصادیق این تبعیض علیه ترک‎های آذربایجانی که در گزارش به آن اشاره شده است، عبارتند از:

استفاده از زبان فارسی به عنوان تنها زبان تدریس در همه سطوح ابتدایی و متوسطه آموزش و پرورش

ایجاد محدودیت برای انتشار مطلب به زبان ترکی آذربایجانی

بی‌توجهی به مسائل اقتصادی مناطق اقلیت‌نشین

گفتارهای تبعیض‌آمیز و توهین آمیز، بخصوص در برنامه های تلویزیونی و رادیویی دولتی

حفظ زبان فارسی به عنوان تنها زبان رسمی برای ارائه خدمات اداری و دسترسی به سیستم قضایی

سرکوب گردهمایی‌های ترک‌های آذربایجانی برای تجلیل از تاریخ، فرهنگ و زبان خود

صدور احکام حبس برای فعالیت‌های مسالمت‌آمیزی نظیر برگزاری مراسم روز جهانی زبان مادری

متهم کردن مداوم مدافعان حقوق اقلیت‌ها به تنش‌زایی، ایجاد “تفرقه در میان ملت” و تضعیف تمامیت ارضی ایران

در چنین بستر اجتماعی و سیاسی، تاکید بر اقلیت بودن گروه‌های اتنیکی یا ملی فرودست در ایران از نظر حقوقی اهمیت دارد چون در حقوق بین‌الملل، اقلیت‌ها دارای حقوق مشخصی هستند.

برای مثال، ماده ۲۷ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی که ایران عضو آن است، تصریح کرده است که اقلیتهای اتنیکی، مذهبی و زبانی باید از حق برخورداری از فرهنگ خود، اظهار و اجرای مذهب خود و استفاده از زبان خود برخوردار باشند. اعلامیه حقوق اشخاص متعلق به اقلیت‌های ملی یا قومی، دینی و زبانی مصوب مجمع عمومی سازمان ملل دولت‌ها را فرا خوانده است که اقدام‌های مثبت و ویژه‌ای را برای ایجاد موقعیت‌های مطلوب برای اقلیت‌ها به منظور یادگیری و ترویج زبان مادری‎شان اتخاذ کنند.

حذف صورت مسئله

اگر به دو بن بست فکری که در ابتدای مقاله به آن اشاره شد بازگردیم، باید گفت پرهیز از اقلیت نامیدن گروه‌هایی که به خاطر ملیت، قومیت و زبان‌شان در جایگاه فرودست قرار داده شده‌اند، عملا توجه را از استانداردها و موازین بین المللی مربوط به حقوق اقلیت‌ها که برای ایران تعهدآور هستند دور می‌کند.

به علاوه، این اقدام مسئله تبعیض و تحقیر علیه گروه‎های اتنیکی تحت تبعیض را حل نمی‌کند بلکه اتفاقا حذف صورت مسئله است و تقویت کننده همان تفکر و فرهنگ تبعیض‌آمیزی که اقلیت بودن را تحقیر می‌کند و فرودست بودن آنها را طبیعی، عادی و اجتناب ناپذیر جلوه می‌دهد.

رفع تبعیض علیه اقلیت‌ها از مسیر انکار واقعیت به دست نمی‌آید. دسته بندی‌های اکثریت و اقلیت را مناسبات نابرابر قدرت ایجاد کرده‌اند و این مناسبات بر زندگی، امنیت و رفاه انسان‌های متعلق به گروه‌های اقلیت تاثیرات مخرب واقعی و ملموس گذاشته‌اند. این مناسبات و تاثیرات مخرب آن را باید مرئی کرد تا بتوان آنها را به چالش کشید. تظاهر به نبود این دسته بندی‌ها با شعارهایی نظیر ما همه ایرانی هستیم واقعیت تبعیض را به خودی خود دگرگون نمی‌کند. اصرار به اقلیت نبودن یا بزرگ‌تر جلوه دادن جمعیت آماری گروه مورد ستم هم افتادن به دام منطقی است که اقلیت بودن را مساوی حقیر بودن می‌گیرد.

راه حل عبور از تبعیض، درک صحیح از مفهوم اقلیت و توجه به استانداردهای بین‌المللی در زمینه حقوق اقلیت‌هاست. از این منظر دسته‌بندی ترک‌های آذربایجان ایران و سایر گروه‌های اتنیکی یا ملی تحت تبعیض به عنوان اقلیت، هم ضروری و هم مطلوب است؛ و البته امید این است که روزی اقلیت‌های تحت تبعیض تنها اقلیت‌های آماری شوند و از نظر بهره‌مندی از حقوق اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، مدنی و سیاسی، از جایگاهی کاملا برابر برخوردار باشند.

نویسنده: رها بحرینیحقوقدان

شش مرد هندو به اضافه یک روحانی به جرم دست داشتن در تجاوز جنسی و قتل یک دختر ۸ ساله مسلمان مجرم شناخته شدند. این مسئله تنشهای نژادی بین مسلمانان کوچی و هندوهای محل را افزایش داده است.

یک دادگاه در هند روز دوشنبه (۱۰ جون) شش مرد هندو را به اتهام دست داشتن در تجاوز جنسی و قتل آصفه، دختر ۸ ساله مسلمان، در ایالت جمو و کشمیر مجرم اعلام کرد.

سارنوال برای سه مرد و یک فرد روحانی به اتهام تجاوز و قتل این کودک درخواست اعدام و برای سه نفر دیگر به شامل دو پلیس به اتهام از بین بردن مدارک خواستار مجازات خفیفتر شده بود، اما دادگاه سه نفر از آنان را به حبس ابد و سه نفر دیگر از جمله دو پلیس را به پنج سال زندان محکوم کرد.

فرد هفتم به علت فقدان شواهد تبرئه شده و هشتمی که زیر سن قانونی بود، باید به طور جداگانه محاکمه شود.

مبین فاروقی، سارنوال(مامور) ، به خبرنگاران گفت که این محاکمه «پیروزی حقیقت است.» او افزود: «این دختر و خانواده اش امروز عدالت را به دست آوردند. ما از قضاوت راضی هستیم.»

وکیل مدافع متهمان گفته که در برابر حکم دادگاه استیناف خواهی می کند.

تجاوز جنسی سیاسی

آصفه متعلق به جامعه گوجر باکاروال، گروهی از مسلمانان کوچی در منطقه بود. بر اساس اتهام نامه سارنوال، این دختر کوچک در ماه ژانویه سال ۲۰۱۸ زمانی که در حال چراندن اسبها در جنگل بود، بیهوش و ربوده شد. او به روستایی در ناحیه کتهوا در یک معبد زندانی شده و به مدت پنج روز مورد تجاوز قرار گرفت.  سپس ربایندگان او را با سنگ به قتل رساندند و جسدش در یک جنگل نزدیک پیدا شد.

ولیس میگوید قتل این دختر بخشی از برنامه اخراج “باکاروالها” از منطقه ای بود که در آندر سال های اخیر بر سر زمین میان مسلمانان کوچی و هندوهای محلی منازعه به وجود آمده است.

شوک و خشم

این رویداد باعث اعتراضهای خشونت آمیز در ماه اپریل ۲۰۱۸ در جمو، منطقه تحت تسلط هندوها در جمو و کشمیر شد. در شهرهای سرینگر، دهلی جدید، ممبئی، بنگلو و سایر مناطق این کشور مردم به خیابان  آمدند و برای دختر قربانی خواستار عدالت شدند.

در همین حال، وکلا و سیاستمداران جمو که عمدتاً عضو حزب  بهاراتیا جانتا (بی جی پی) اند که هم اکنون بر سر قدرت است، برای حمایت از افراد متهم تجمع کردند.

اعتراض کنندگان خواهان رفع این اتهام برای متهمان از سوی پلیس شده و نسبت به روند قضایی هند اعتراض کردند.

هند سالها است از خشونت علیه زنان و کودکان رنج می برد. بر اساس آمار منابع دولتی از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۶ میزان موارد تجاوز جنسی  ۶۰ درصد (۴۰ هزار مورد) افزایش یافته است. شمار زیادی از این گونه اتفاقات که در مناطق دوردست اتفاق میافتند، ثبت نشده باقی می مانند.

منبع:دویچه وله دری

فاشیسم چیست؟

فاشیسم یک ایدیولوژی ‪ اقتدار گرایانه‬ سیاسی است که برای به دست آوردن اهداف خود به بسیج توده ها میپردازد. و توده ها زمانی زیرلوای فاشیسم گرد می آیند که آنرا یگانه ناجی خود بدانند. به ویژه در زمانی که جنگ، بی امنیتی و فقر دامنگیر انهاشود، فاشیسم میتواند ازین وضع سود برده و از درماندگی ان عده مردمی که شعور شان درگرو یک شکم نان و یا یک روز امنیت درکوچه های شان است، سود برده و آنها را زیرلوای فاشیسم گرد بیاورد. چنانچه در سال 1922 نخستین دولت فاشیستی درایتالیا درشرایط نکبتبارامنیتی و فقرناشی از جنگ جهانی اول، به میان آمد و موسولینی توانست برسرنوشت مردم حاکم گردد.
فاشیسم منافع دولت یا حزب مربوط را بالاتر از منافع اجتماع وأفراد جامعه قرار میدهد. به سخن دیگر در جهانبینی فاشیستی فرد و جامعه فدای منافع دولت یا حزب می گردد كه رهبرى انرا به عهده دارد.
گرایش کلیدی درین جهانبینی عدم تحمل دیگران است، یعنی عدم تحمل مذاهب دیگر، زبان های دیگر، دیدگاه های سیاسی دیگر، نظام های اقتصادی دیگر، آیین های فرهنگی دیگر وغیره. یعنی وحدت ملی در یک نظام فاشیستی با تامین و تحمیل یگانه اخلاق، فرهنگ و مذهبی که حزب فاشیست یا دولت فاشیست به آن وابسته و دلبسته است امکان پذیر است و بس. فاشیسم وحدت ملی را در حذف و حل نمودن تمامی فرهنگ ها، مذاهب، نژاد ها و هویت های قومی دیگر و “غیرخودی” می بیند. اینجاست که برتری جویی و خود برتربینی برذهن و روان پیروان فاشیزم حاکم میگردد. آنها خود را “وارث” کشور، برترین نژاد ، بهترین قوم، برحق ترین حزب، و حتی برگزیدهء خدا میخوانند…
واما در تعریف کلی فاشیسم اندیشه، جنبش و یا نظام سیاسی است که ملت، و بسیارگاهی نژاد، را بالاتر ازفرد قرار داده خواهان یک حکومت مرکزی خودکامه زیر رهبری یک دکتاتور با تحمیل یک نظام اقتصادی و اجتماعی شدیداً کنترول شده وسرکوب هرگونه مخالفت با سرنیزه میباشد.
قانون در این گونه از حکومت ها کمترین ارزش و اعتباری ندارد و همواره قابل تغییر، تعویض، نقض و یا حتی قابلِ خرید است و حکمرانان هر آنچه می خواهند به اسمِ قانون انجام داده و هیچ نظارتی بر چگونگی کردارِ رهبرانِ یک دولت فاشیستی وجود ندارد.