اقوام گیلک و مازندرانی، به دلیل تفاوتهای فرهنگی، تاریخی و زبانی با بخشی از جامعه، ممکن است به تبعیض و تحریمهای اجتماعی برخورد کنند. این تبعیض و تحریمها میتواند به صورت مختلفی از جمله از روی نژادپرستی، تبعیض زبانی، تبعیض فرهنگی و همچنین تبعیض اقتصادی و اجتماعی صورت گیرد.
متأسفانه، تبعیض نسبت به اقوام گیلک و مازندرانی در ایران از دهههای گذشته تا به امروز وجود دارد. در این مقاله، به بررسی تبعیض و نژادپرستی حکومت ایران در برابر اقوام گیلک و مازندرانی خواهیم پرداخت.
در سالهای پس از انقلاب اسلامی، اقوام گیلک و مازندرانی همچون سایر قومیتهای دیگر، با تبعیض و نادیدهگرفته شدن در برابر توسعه و پیشرفت کشور مواجه شدهاند. این افراد در بسیاری از شهرها و روستاهای خود با مشکلات زیادی روبرو شدهاند.
یکی دیگر از مواردی که برای این اقوام به وجود آمده است، نادیده گرفته شدن زبان و فرهنگ آنها در آموزش و پرورش و رسانهها است. بهطوریکه در سیستم آموزشی کشور، آموزش به زبان فارسی داده میشود و برخی از مطبوعات و رسانهها نیز تمرکز خود را بر روی فرهنگ و زبان فارسی دارند و فرهنگ و زبان منحصر به فرد این اقوام نادیده گرفته میشود.
همچنین، برخی از مسئولان و افراد جامعه ممکن است از نظر فرهنگی و زبانی با این اقوام آشنایی کافی نداشته باشند و به همین دلیل در برقراری ارتباطات و تعاملات اجتماعی با آنها مشکل داشته باشند.
بنابراین، تحریم و تبعیض علیه اقوام گیلک و مازندرانی یک مسئله مهم و جدی است و باید تلاش شود تا این تبعیضات اجتماعی و فرهنگی رفع شوند و تمامی اقوام و نژادها در جامعه ایران به احترام و احترام درمان شوند.
به علاوه، از سوی دیگر، تحریمهای اقتصادی و اجتماعی نیز ممکن است بر روی این اقوام اثراتی داشته باشد. برخی از این اقوام در مناطق کوهستانی و روستایی زندگی میکنند و در شرایط اقتصادی نامساعد قرار دارند. از طرفی، برخی از سیاستها و تصمیمات اقتصادی، به دلیل عدم درک و شناخت درست از وضعیت و نیازهای این اقوام، ممکن است به رونق کافی در این مناطق کمک نکند و باعث بیثباتی و بدبینی در این اقوام شود.
همچنین، برخی از افراد در جامعه ممکن است به عنوان عوامل تبعیض، تحریم و آزار و اذیت به این اقوام بپردازند. به عنوان مثال، در برخی مناطق، تبعیض زنان و دختران این اقوام نیز رایج است که ممکن است باعث محدودیت در فعالیتهای اجتماعی، تحصیلی و حتی اشتغال این افراد شود.
به طور کلی، تحریم و تبعیض علیه اقوام هر چه بیشتر باعث ایجاد تفاوتهای اجتماعی و فرهنگی میشود و باعث بروز اختلافات و نزاعها بین اعضای جامعه میشود. بنابراین، باید تلاش شود تا با احترام به حقوق تمامی اقوام و نژادها، تحریم و تبعیضهای موجود در جامعه کاهش یابد و همه با هم در جهت پیشرفت و توسعه کشور و جامعه به سمت هدف مشترک خود حرکت کنند.
در نهایت، تحریم و تبعیض علیه هر گروهی، علیه حقوق اساسی آنها است و میتواند باعث ایجاد تفاوتها و اختلافات در جامعه شود.
حکومت ایران نیز به شکل سیستماتیک، نژادپرستی را در جامعه پمپاژ می کند. ایجاد نفاق و نفرت پراکنی در میان اقوام یکی از سیاستهایی بوده که حکومت به صورت هدفمند برای سلطه بر اتحاد ملی به کار گرفته است. با وجود سرمایه های غنی از جمله فرهتگ، زبان، آداب و رسوم و همینطور منابع معدنی سرشار در استان های کشور حکومت همواره کمبود ها و مشکلات هموطنانمان در این مناطق را نادیده گرفته و عملا به حال خود واگذاشته است.
جمهوری اسلامی همچنان در راه نابودی زبان و فرهنگ اقوام ایرانی تلاش میکند و بعبارت دیگر در راه هویت زدائی از اقوام ایرانی جدی وپیگیر است و به هر حیله و روشی متوسل می شود تا آنها با هویت خودشان بیگانه، سردرگم وغرق درفلاکتهای ناشی ازآن شوند.