بیشترین آمار خشونت های خانگی به همسر آزاری و کودک آزاری در ایران اختصاص دارد. با اینکه آمار رسمی در مورد کودکآزاری در ایران وجود ندارد، اما بررسیهای انجام شده نشان میدهند که در مقابل یک مورد کودکآزاری که فاش میشود، حداقل ۲۰ مورد دیگر پنهان میماند.
به اعتقاد برخی از جامعه شناسان افزایش کودک آزاری به دلیل مشکلات اقتصادی و ازدواج های اجباری است. عامل اصلی اما، خلاء قانونی برای مجازات کودک آزاری در ایران است.
در قوانین جمهوری اسلامی، خشونت خانگی جرم محسوب نمی شود و قانون ناظر بر خشونت خانگی همان قوانینی است که هر گونه خشونت و درگیری بین دو نفر را جرم انگاری کرده است و توجهی به تفاوت های خشونت خانگی ندارد.
همچنین لایحه تأمین امنیت زنان و کودکان و بازدارندگی های قانونی که برای کاهش خشونت و تأمین امنیت زنان در خانواده در کشمکش نهادهای حاکمیتی قرار گرفته حتی در صورت تصویب و اجرا ناتوان از قطع چرخه خشونت در کشور خواهد بود، چون زمینههای وقوع چنین جرم و جنایتهایی در بخشهای اقتصادی و قانونی کشور همچنان وجود دارد.
قوانین جمهوری اسلامی همچنین نقض حقوق کودکان را با قانونی کردن کودک همسری و قتل های ناموسی و … ترویج می کند.
در دوران پس از کرونا مشکلات اقتصادی ناشی از آن مانند بیکاری، تورم، رکود و فقر، مردم را تا ۸۰درصد آسیب پذیرتر کرده است. ۷۰درصد مردم ایران درگیر مشکلات روحی و روانی و عصبی شده اند. اکنون آسیب های اجتماعی دامن کشور را گرفته است و امروز هیچ خانه ای در ایران امن نیست. ۵۲درصد کودکان خشونت دیده دختر و ۵۷درصد عاملان خشونت پدران هستند.
تنها در استان چهار محال و بختیاری ۷درصد تماس های صورت گرفته با سازمان بهزیستی در رابطه با کودک آزاری بوده است. در این استان دختران بیش از پسران مورد آزار قرار می گیرند. کودکان کار یکی دیگر از نمادهای کودک آزاری در ایران هستند. حضور دختربچه ها در میان کودکان کار آنها را بیشتر در معرض آسیب های جسمی و جنسی قرار می دهد. دختربچه های کوچک که برای در آوردن اندکی پول مجبور به کار کردن در خیابان هستند، توسط مأموران شهرداری یا دزدها واوباشان مورد آزار و اذیت جنسی و جسمی قرار می گیرند. این موضوع نقض ماده ۳۴ کنوانسیون حقوق کودک است.
حکومت یکی از امضاءکنندگان کنوانسیون حقوق کودکان است اما هیچ اقدامی برای حفاظت و تضمین حقوق و جان کودکان در ایران به خصوص جان و حقوق دختربچه ها به عمل نمی آورد.
زن بودن و بچه بودن دختربچه ها را در ایران به آسیب پذیرترین انسان های تحت حاکمیت نظام زن ستیز جمهوری اسلامی تبدیل کرده است. آنها هرگز حقوق کودکان را ترویج و حفاظت نمی کنند.