پژوهش های اجتماعی از جمله ابزارها و سیستمهایی است که برای هر دولتی به مثابه انداختن نور بر تاریکیها است. دولتها با بهرهبرداری از تلاش پژوهشگران اجتماعی به نقصان و کاستیهای اجتماعی پی برده و سعی میکنند علاج قبل از واقعه نمایند. اما در دیکتاتوری حاکم بر ایران، نه تنها از این سیستمهای مطالعاتی بهرهبرداری نمیشود، حتی کسانی که چنین پژوهشهایی را منتشر کنند به شدت سرکوب میشوند.
حسین موسوی چلک، رئیس انجمن مددکار ایران، روز چهارشنبه ۸ تیرماه ۱۴۰۱، خبر از سرکوب سیستماتیک پژوهشگران اجتماعی داد. وی در توضیح این موضوع گفت: «دیگر جرأت انتشار پژوهشهای اجتماعی را نداریم». وی با نگرانی از سرکوب و تهدیدات بعدی، بدون آنکه به هیچ آماری اشاره کند، بهطور کلی گفت:
«تعداد مردانی که به دلیل فقر، خانوادههای خود را رها میکنند رو به افزایش است».
موسوی چلک با اشاراتی کلی سعی نمود نمایی از روند صعودی آسیبهای اجـتماعی ایران را تصویر نماید. وی بدون آنکه به آمار و ارقامی در هر زمینه اشاره کند، به طور کلی به هر یک از موارد آسیبهای اجتمـاعی اشاره کرده و گفت:
«حاشیه نشینی، مسکنهای اشتراکی و امثال آن، از نتایج بارز گسترش فقر در جامعه است. با افزایش چنین مشکلاتی برای سرپرستان خانواده، تعداد خودکشیها، خشونتهای خانگی، تنش در درون خانواده و کاهش امید به آینده به شدت کم شده است».
سالهای گذشته همواره شاهد دستگیری و دادن حکم زندان به فعالین محیط زیست بودیم. فعالانی که به تشریح دلایل نابودی جنگلها، نابودی تالابها، نابودی اماکن باستانی و امثال آن میپرداختند. این فعالان محیط زیستی با خرج و زحمت خود فیلمها و گزارشاتی تهیه میکردند تا جلوی این رویههای غیرقانونی و نابودکننده محیط زیست گرفته شود. اما از آنجا که چنین تخلفاتی به دست سپاه پاسداران یا دیگر کارگزاران حکومتی انجام میشد، فعالان محیط زیستی را دستگیر و روانه زندان کردند. حال نوبت نهادهای پژوهشی حکومت است که مورد تهدید و سرکوب قرار بگیرند. گفتههای رئیس انجمن مددکاری ایران مبنی بر ممانعت از انتشار پژوهش های اجتمـاعی، گویای تهدیدات شدید و سرکوب منتشر کنندگان این پژوهشها است.