هفتادویکمین سالگرد تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر
۷۱ سال پیش در چنین روزی، مجمع عمومی سازمان ملل متحد، که در آن زمان تنها ۵۶ عضو داشت، «اعلامیه جهانی حقوق بشر» را در پاریس به رأی گذاشت. این اعلامیه با ۴۸ رای موافق، ۸ رای ممتنع و بدون مخالف به تصویب رسید. اعلامیه حقوق بشر در واقع عکسالعملی بود به جنایات نازیسم پیش از جنگ دوم جهانی و میانه آن.
این اعلامیه دارای ۳۰ ماده است که با زبانی بسیار ساده و روشن بیان شدهاند.
آزادی و برابری از هر رنگ و نژاد و جنسیت، حق آزادی اندیشه، حق آزادی بیان و حق انتخاب مذهب، براساس اعلامیه حقوق بشر حق همه انسان هاست.
اعلامیهای که با دو میثاق بینالمللی یعنی میثاق حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و نیز میثاق حقوق مدنی و سیاسی مهمترین معیار بینالمللی برای حقوق بشرند. میثاقهایی که ایران هم از ۴۴ سال پیش به آنها پیوسته است.
سازمان ملل و مدافعان حقوق بشر مقامهای ایران را متهم میکنند به اینکه مواردی از مصادیق حقوق بشر را زیر پا میگذارد. یکی از این موارد، حق حیات است که مدافعان حقوق بشر معتقدند مقامهای جمهوری اسلامی با اعدامهای پرشمار آن را نقض میکنند.
علاوه بر مجازات اعدام، اعمال مجازاتهای بدنی از جمله شلاق و قطع انگشتان دست در ایران هم از نظر مدافعان حقوق بشر «غیرانسانی» است. با این حال در سال جاری هم مانند سالهای گذشته دهها حکم شلاق در ایران اجرا و برای چند سارق هم حکم قطع انگشتان دست صادر شد.
از دیگر مواردی که مقامهای ایران به آن متهم میشوند نقض حقوق اقلیتهای مذهبی است. بهاییان، دراویش گنابادی، مسیحیان و نوکیشان مسیحی. اما در این میان وضعیت بهاییان همواره درصدر انتقادهای مربوط به نقض آزادی عقیده و مذهب در ایران است.
موارد نقض حقوق بشر توسط حکومت جمهوری اسلامی تنها به این چند مورد محدود نمی شود و مقامات ایران همواره در زمینه نقض حقوق و کرامت انسانی مورد انتقاد مجامع بین المللی بوده اند.