لغو مجازات اعدام و ارزش نهادن به جان انسان، اولین گام در مبارزه با فرهنگ آدمکشی در جامعه است. مجازات اعدام شنیع‌ترین شکل قتل عمد است، چون یک نهاد سیاسی، با اعلام قبلی، از قول جامعه، و در نهایت حق به جانبی و خونسردی، تصمیم به کشتن کسی می‌گیرد و روز و ساعت واقعه را هم اعلام می‌کند. در جامعه‌ای که کشتن انسان‌ها مطابق قانون مجاز باشد، هرگز نمی‌توان جلوی تکرار همین عمل در میان اتباع جامعه را گرفت.
اعدام خود یک رقم بزرگ در آمار قتل و جنایت است. در طول چهل سال گذشته درصد مجازات اعدام در ایران به شدت افزایش یافته و بیشترین آمار اعدام نوجوانان و جوانان در جهان متعلق به کشور ایران است. به جوخه‌ی مرگ سپردن صدها نفر از اعضا و هواداران سازمان‌های سیاسی تنها به جرم دگراندیشی و مبارزه‌ی سیاسی در مدتی کوتاه پس از انقلاب ضد استبدادی بهمن و یا اعدام بیش از پنج هزار نفر از زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ و هم چنین اعدام صدها نفر از متهمان به قاچاق مواد مخدر از جمله‌ی موارد نقض شدید حقوق بشر در ایران است.
در چند سال اخیر باز هم شاهد رشد تصاعدی اعدام در ایران هستیم و هفته‌ای نیست که رسانه‌های حکومتی اعم از تلویزیون، رادیو، روزنامه‌ها خبر از اعدام ندهند. در طی چند سال گذشته بود که پس از یک وقفه‌ی کوتاه اعدام زندانیان سیاسی مجدداً آغاز گردید و تا به حال قربانیان آن آقایان اسماعیل محمدی، حجت زمانی، محمد پنجوینی، عزیز خلکانی، مسعود شوکه، صلاح محمودی، عبدالله سلیمانی، علی مطیری‌نژاد، مالک بنی تمیم، عبدالامیر فرج الله چعب، محمد چعب پور، علی‌رضا عساکره و خلف خذیری، یعقوب مهرنگاه، عالی صامری، احسان فتاحیان، فصیح یاسمنی، حسین خضری، فرزاد کمانگر، مهدی اسلامیان، شیرین عَلم‌هولی، علی حیدریان، فرهاد وکیلی، شیرکو معارفی، علی و حبیب افشاری، زانیار و لقمان مرادی، رامین حسین پناهی و… بوده‌اند. که باعث موجی از نفرت و انزجار عمومی در ایران و جهان گردید و همچنین با اعتراضات گسترده بین‌المللی مواجه بود.
در طول حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی این دوران بیشترین اعدام‌های سیاسی را داشته که به طور چشمگیری این اعدام‌های سیاسی در مناطق کُردنشین و از فعلان سیاسی کُرد بودند. هر چند اعدام‌های سیاسی در کُردستان، تنها به تاریخ سیاسی ایران معاصر و استقرار حکومت جمهوری اسلامی محدود نمی‌شود اما بیشترین تعداد اعدام‌ها در این دوره بوده است، نخستین اعدام‌های کُردستان در این دوران باز می‌گردد به ۵ شهریور ۱۳۵۸. پس از آن و تنها تا سال ۱۳۷۰، ۸۳۲ نفر در کُردستان تیرباران شدند.
برای پایان دادن به صحنه‌های دردناک گرفتن جان انسان‌ها، برای پایان دادن به رعب و وحشت در جامعه، برای والا نگه داشتن حرمت انسانی، برای دفاع از اسیران بی‌دفاع، باید یک‌صدا شد و این صدا را به فریادی گسترده در عرصه‌ی جهانی تبدیل نمود که؛ «خواهان پایان دادن به حکم اعدام هستیم». بنابراین، همگام با خواسته‌های جامعه که مخالف مجازات اعدام و خواهان لغو این مجازات ضد انسانی هستند، ما هم، همگام با دیگر فعالان حقوق‌بشر در کل ایران برای پاسخ دادن به خواسته‌های به حق جامعه، خواستار لغو مجازات اعدام در ایران هستیم، و از کلیه نمایندگان و فعالان و سازمان‌های حقوق‌بشر جهانی می‌خواهیم برای توقف هر چه سریع‌تر اجرای حکم اعدام در ایران، از اهرم‌های فشار بیشتری علیه نظام جور و ستم جمهوری اسلامی بهره بجویند.
در پایان ضمن گرامیداشت این روز و مبارزه بی‌وقفه برای پایان صدور و اجرای حکم و با تأکید مجدد در مخالفت با اعدام شهروندان تحت هر اتهامی، خواهان حذف حکم اعدام از قوانین جزائی ایران هستیم. همچنین جامعه‌ی جهانی را نسبت به نجات جان تمامی زندانیان سیاسی محکوم به اعدام که در انتظار اجرای حکم اعدام بسر می‌برد فرا می‌خوانیم.
نویسنده: امجد حسین پناهی
