کودکان کار در کوره‌های آجرپزی بی‌رنگ‌تر از تصاویری که هرروز در زندگی می‌بینیم نیستند، ولی جانی در آن‌ها ست که مارا به خویشتن می‌خواند.
کودکانی که همچون خشت‌های خام با جهانی سرشار از آرزو و رویا پای در آن گذارده و در میان آتش سوزناکش پخته، که شاید هم می‌سوزند. هر ساله با شروع فصل گرم و گذرا از بارش‌ها، کوره‌های آجرپزی میهمان کودکانی می‌شوند که در زمان‌های دیگر به دلیل درس یا کار کمتر یا بارش‌ها نیستند.
کودکانی که برای کار بیش‌تر و کمک به پدر، هم‌پای بقیه اعضای خانواده درگیر این کار می‌شوند. روزگار کودکی و بازی و رویا را در میان خشت‌ها جستجو می‌کنند.
در حالی که مسئولین دولتی خود را به خواب زده‌اند و با بی‌توجهی و سهل‌انگاری تمام باعث نقض حقوق این کودکان می‌شوند. در سال ۱۳۷۲ دولت جمهوری اسلامی پیمان‌نامه حقو ق کودک را امضا و تصویب کرده ولی همچنان آن را اجرا نمی‌کند، هر چند که بی‌تعهدی در قبال مردم ایران زمین از تبحرات نظام جمهوری اسلامی است.
بیش‌تر این کودکان از تحصیل محروم‌اند. آرزویی که به ندرت برای این‌قشر از‌جامعه دست‌یافتنی است. در این میان آمار آزار و اذیت کودکان هم بسیار بالا ست. کودک‌آزاری در کوره‌های آجرپزی از‌طرف کارفرماها و دیگر افراد، بارها دیده شده اما کمتر صدای شکایت و گلایه کودکان و خانواده‌ها به گوش می‌رسد. آن هم به خاطر از دست ندادن کار خانواده‌ها چشم‌پوشی می‌کنند. آزار و اذیتی که مدام گریبانگیر روح و جسم کودکان می‌شود.
متن و طرح: همن قهرمانی
