فعالان زن در افغانستان نگران از دست دادن آزادیهای خود هستند.(بیم بازگشت ‘شلاق طالبان’ بر سر زنان و رسانه ها)
پس از چند شب و روز ترسناک که صدای شلیکهای ممتد کلاشنیکوف و بمب و راکت، خواب را حرام کرده بود، صبح یکی از روزهای پاییزی در مزارشریف در سال ۲۰۰۱ میلادی صدای شادمانی و هلهله در سراسر کوچه ای که در آن زندگی میکردیم بالا شده بود. آن زمان فقط یازده سال داشتم. از خانه که بیرون شدم، یکی از همسایه ها رادیویی در دست داشت و از رادیوی محلی بلخ صدای آهنگ احمدظاهر بلند بود.
پخش شدن آهنگ “لیلی لیلی جان” احمد ظاهر از رادیو، نشانه شکست طالبان در این شهر شمالی افغانستان بود. طالبان، هر نوع موسیقی و ساز را ممنوع کرده بودند. رسانه ها محدود به پخش خبرهای دولتی بود. زنان نه تنها حق تحصیل و کار در ادارات ‘ از خانه دولتی را نداشتند که حتی نمیتوانستند بدون ‘همراه شرعی بیرون شوند.
اجرای احکام اعدام، سنگسار، قطع دست و تازیانه زدن در ملاء عام به وحشت شرایط آن دوره افزوده بود. برخی هم هستند که دیدگاه شان با این گروه شباهت زیادی دارد و از آمدن طالبان هیجان زده اند. بهار سهیلی میگوید مطمئن است که طالبان عرصه را برای فعالان زن تنگ خواهند کرد
اما فوزیه کوفی، عضو پارلمان افغانستان که از جمله دو زنی بود که در نشست مسکو شرکت کرده بود، به بی بی سی گفت که نمایندگان طالبان در جریان مذاکرات گفتند زنان مطابق شرایط آنها حق ندارند رئیس جمهور شوند ولی میتوانند معاون رئیس جمهور شوند..
آزادی رسانه ها یکی از دست آوردهای دولت پساطالبان شمرده میشود. در حال حاضر دهها شبکه تلویزیونی و رادیویی در افغانستان فعالیت دارند که در آن دهها مجری زن و خبرنگار کار میکنند، حجاب اجباری نیست و کنسرتها و برنامه های موسیقی و آوازخوانی در شهرهای مختلف افغانستان برگزار میشود.
به باور فعالان حقوق زن و فعالان مدنی در تفکر طالبان تفاوتی بنیادی نیامده است.
بهار سهیلی، یکی از این فعالان میگوید:”من مطمئنم اینها به خاطر ذهنیت افراط گرایانهای که در مورد زنان دارند، خواستار حذف زنان از رسانه، هنر، ورزش، سیاست و به تدریج همه جا خواهند شد.” خانم سهیلی میافزاید:”هجده سال مبارزه کردیم تا به برابری برسیم و حالا یک مشت بنیادگرا می گویند زن نمی تواند رئیس جمهور شود، آیا آمریکا حاضر است منافع خود را در برابر از دست دادن برابری در افغانستان معامله کند و زنان دوباره منزوی شوند. کجای اسلام گفته شده زن نمی تواند رئیس جمهور شود؟”
بهار سهیلی از گروه شهرنشین و روشنفکر نسل نو افغانستان است که در کمپینهای مختلفی به حمایت از حقوق زنان در کابل سهم داشته است.
یکی از دلایلی که آمریکا به سازمان ملل برای توجیه مداخله نظامیاش به افغانستان در سال ۲۰۰۱ ارایه کرد، نقض گسترده حقوق زنان توسط طالبان بود
با استناد به خبرگزاری بی بی سی