مهاجران افغان و شکنجه‌های قرون وسطایی در ایران!
بصیره اختر دختر ۲۱ ساله افغانستانی متولد ایران است که در سال ۱۳۸۹ با خانواده‌اش به افغانستان بازگشت نموده. به گفته او در اردوگاه‌های جمهوری اسلامی حقوق مهاجران افغانستانی نقض گردیده و آنان به شکل بی‌رحمانه شکنجه می‌شوند. او اکنون دانشجوی سال سوم حقوق و علوم سیاسی دانشگاه کابل هست که پیش‌ازاین در ایران به دلیل داشتن هویت افغانستانی از حق آموزش در مدارس جمهوری اسلامی محروم بوده به همین دلیل خانواده از ترس از بی‌سواد ماندن فرزندانش ایران را ترک نموده به کابل بازگشت می‌کنند.
خانواده بصیره در شهر بندرعباس زندگی می‌کردند هم‌زمان با وخیم شدن وضعیت این شهر برای مهاجران افغانستانی و وضع محدودیت‌های بی‌شمار خانواده‌ای وی با مراجعه در اردوگاه بندرعباس خودشان را برای رد مرز شدن به نیروی انتظامی ایران تسلیم می‌نمایند این دختر افغانستانی می‌گوید زمانی که آنان در اردوگاه مراجعه نمودند چندین ساعت به دلیل اینکه مسافران اتوبوس تکمیل نگردیده بوده در اردوگاه بندرعباس منتظر ماندند و صحنه‌های وحشتناک و شوک‌آور را با چشمان خویش مشاهده نموده است.
بصیره از بدرفتاری مأموران نیروی انتظامی ایران در اردوگاه بندرعباس با شهروندان انتقاد نموده رفتار آنان را غیرانسانی تلقی می‌کند. او می‌گوید: «در اردوگاه بندرعباس منتظر بودیم تا اتوبوس پر شود و ما را به اردوگاه سنگ سفید انتقال دهد. مردهای مجرد را که از سرکار جمع کرده بودند در داخل اردوگاه لباس‌هایشان را کشیده بودند دست‌ها و پاهایشان را دستبند زده بودند در گرمای ۶۰ درجه بندرعباس از ساعت دوازده ظهر تا چهار عصر آنان را زیر آفتاب داغ نگه‌داشته و شکنجه کردند.»
او که از پشت سیم‌های خاردار و در داخل کانکس‌های بی کولر و تهویه شکنجه هم شهریان خود را تماشا می‌نموده می‌افزاید: «از شدت گرمی هوا و شکنجه مأمورین در اردوگاه بندرعباس، چندین نفر ضعف کرده روی زمین افتاده بودند. مأموران نیروی انتظامی آنان را به‌زور شلاق داخل اتوبوس سوار کردند. ما را ازآنجا به اردوگاه سفید سنگ انتقال دادند.»
مأموران پلیس در اردوگاه سنگ سفید نیز لباس‌های مردان افغانستانی را کشیده ساعت‌ها زیر آفتاب داغ نگه‌داشته و با ضرب شلاق آنان را شکنجه می‌نموده بدرفتاری مأموران تنها به این کار خلاصه نمی‌شده بلکه در کنار آن شکنجه‌های سخت‌تری نیز وجود داشته است که عبارت از گشتاندن [راه بردن] شهروندان افغانستانی با پاهای برهنه روی سیم‌های خاردار در داخل اردوگاه بوده است.
