آیا میدانستید;افغانستان از بدترین کشورها برای مادران باردار در جهان است
افغانستان از بدترین کشورها برای مادران در جهان است. آمار مرگ و میر مادران هنگام زایمان در این کشور از هر ۱۰۰ هزار زن به ۸۰۰ تا ۱۲۰۰ نفر می‌رسد.
داستان بارداری زنان این کشور کمتر شنیده شده. زنان باردار در این کشور معمولا لباس‌های گشاد و بلندی به تن می‌کنند تا کمتر کسی بفهمد آنها باردار هستند. افزون بر مشکلات جسمی که این دوره برایشان به همراه دارد، شماری از آنها با مشکلات روحی دیگر نیز دست و پنجه نرم می‌کنند.
به تازگی گروهی از زنان این کشور چالشی زیر نام “من و بارداری” در شبکه‌های اجتماعی به راه انداختند. چالشی که با اعتراض و استقبال همراه بوده است.
زهرا سور اسرافیل، شاعر و فعال حقوق زن که آغازگر این چالش بوده، می‌گوید برای نخستین بار بارداری را تجربه می‌کند و بی‌نظمی زندگی روزمره و ثبات روانی‌اش او را به نوشتن در این مورد واداشت.
نوشته‌های او در فیسبوک با استقبال دوستانش رو به رو شد و مفکوره راه اندازی چالش #من و بارداری به ذهنشان خطور کرد.
می‌گوید صحبت در مورد بارداری در جامعه افغانستان تابو است و بسیاری فکر می‌کنند این موضوع باید مانند پریود زنان پنهان بماند و در مورد آن صحبت نشود.
هدف خانم اسرافیل و دوستانش، آگاهی‌دهی زنان و مردان از مشکلات این دوره و ایجاد گفتمان در این زمینه بوده است.
او می‌گوید از این چالش استقبال شده و مردان و زنان زیادی آن را دنبال می‌کنند.
اما چالش من و بارداری به نظر می‌رسد اعتراضاتی را نیز به همراه داشته.
سلما شریفی از دیگر راه اندازان این چالش، در صفحه فیسبوک خود نوشته: “بارداری شاید آخرین موضوع در دنیا باشد که یک زن باید بابت آن خجالت بکشد. خدمت آن دسته از دوستانی که می‌فرمایند حرف‌های راجع به این را در مجالس زنانه مطرح کنید هم عرض کنم که ما در مجالس زنانه باردار نشده‌ایم!”
خانم اسرافیل می‌گوید امیدوارند راه اندازی همچو چالش‌ها نخستین گام‌ها در شکستن این تابوها در جامعه سنتی و مردسالار باشد.
دختر یا پسر؟ مساله این است؟
یکی از اشتراک کنندگان در این چالش نوشته زمانی که جنسیت فرزند اولش مشخص شد که دختر است، خانواده شوهرش با او کج خلقی را شروع کردند و در تمام دوران بارداری کمک و همکاری با او نکردند.
جنسیت فرزند او گویا حتی برای کارگران شفاخانه هم مهم بوده. او نوشته: “وقتی دخترکم تولد شد، چند تا خاله خدمه شفاخانه آمدند و گفتند: تبریک باشه. دختر است یا پسر؟ گفتم دختر. خاله شفاخانه گفت: ووووی دختر است از این شیرینی نداره. برویم پیش مریض بعدی.”
او با قلب شکسته و با اشک دخترش را به آغوش گرفته. اشکی که هم شادی و هم غصه داشته.
می‌گوید از دخترش به خاطر این که او را به دنیایی ناخواسته و پر از تبعیض آورده، عذرخواهی کرده.
تنها جنسیت کودک نه، خود بارداری هم مشکلاتی برایش داشته. او می‌گوید زمانی که باردار بود، دانشجو بود و حتی دختران هم‌کلاسی‌اش به او زخم زبان می‌زدند که “چرا با شکم برآمده به دانشگاه می‌آیی؟ با این وضع مجبور هستی؟ پیش پسرهای کلاس ما را می‌شرمانی!”
او دختر دومش را در ایتالیا به دنیا آورده و از تفاوت برخوردها و رفتارها نوشته که گویا از “زمین تا آسمان” متفاوت بوده است.
انتقاد و اعتراض به برگزاری جشن‌ها و محافل برای فرزندان پسر بخش دیگری از نوشته‌های این چالش بوده است. شادی که کمتر برای تولد دختران برپا می‌شود.
کاربر دیگری در صفحه فیسبوک خود نوشته “و اما وقتی پسر را به صد ناز و غرور ختنه می‌کنند، صدها نفر دعوت می‌شوند، گوسفندهای بی‌زبان کشته می‌شوند، به دسته، حتی دسته‌های ساز و آهنگ، پول داده می‌شوند تا ساز بزنند و پایکوبی کنند…. چرا؟؟؟”
او نوشته که به محض باخبر شدن از باردار بودن، آرزو کرده که فرزندش دختر باشد و همانطور که می‌خواست غزل دخترش به خانه او پا گذاشته است.
خانم یوسف می‌گوید دوران سخت بارداری یاد گرفت که سخت بودن زندگی را سخت می‌کند
