الیزر الی ویزل، برنده جایزه صلح نوبل و سفیر صلح سازمان ملل متحد در مسایل حقوقبشری بود.
کتاب خاطرات او از دوران زندگیاش در اردوگاه آشویتز آلمان نازی، باعث شهرت جهانیاش شد.
الی ویزل که در سال ۱۹۲۸ در رومانی و در خانواده ای یهودی به دنیا آمده بود در سال ۱۹۴۴ به اردوگاه آشویتز تبعید شد؛ جایی که مادر، پدر و خواهر کوچکش را از دست داد.
روایت خاطرات آقای ویزل از دوران نوجوانیاش در آشویتز با استقبال فراوان روبرو شد و مشوق او برای نوشتن ۴۰ کتاب بعدیاش شد.
او زندگی خود را وقف آگاهسازی در ارتباط با جنایات بشری دوران آلمان نازی کرد و آن طور که خودش اذعان کرده بود میخواست مطمئن شود که جهان آن فاجعه انسانی را هرگز فراموش نخواهد کرد.
کاربرد مکرر او از واژه هولوکاست، موجب شد که این اصطلاح با رفتار آلمان نازی با یهودیان در دوران جنگ جهانی دوم مترادف شود.
الی ویزل در سال ۱۹۸۶ به علت فعالیتهای درخشانش برای مقابله با خشونت، سرکوب و نژادپرستی موفق به دریافت جایزه صلح نوبل شد.
وی در این سخنرانی در سال 1999، رئیس جمهور آمریکا بیل کلینتون را خطاب قرار داده و در مورد خطرات «بی تفاوتی» هشدار داد
او در سال ۱۳۸۸ یکی از ۴۵ برنده جایزه نوبل بود که در حمایت از معترضان انتخاباتی در ایران و همچنین شیرین عبادی، نامهای سرگشاده را امضاء کرد.
گوشه ای از سخنرانی های “الیزر الی ویزل” برنده جایزه نوبل،در مورد خطرات بی تفاوتی در سال 1999 به رئیس جمهورامریکا “بیل کلینتون“:
بی تفاوتی هیچ پاسخی را نمیطلبد
بی تفاوتی جواب نیست
بی تفاوتی آغاز نیست
یک پایان است.
بنابرین بی تفاوتی همیشه دوست دشمن است
بیتفاوتی متجاوز را خوشحال میکند و درد قربانی را مخصوصا زمانی که احساس میکند فراموش شده است چندین برابر میکند.زندانیان سیاسی در زندان هایشان, کودکان گرسنه, و پناهندگان بیخانمان وقتی به دادشان نرسیم, وقتی با جرقه ای از امید تنهایی شان را تسکین ندهیم در حقیقت آنها را از ذهنمان به تبعید فرستاده ایم.
و با انکار کردن انسانیت آنها به انسانیت خودمان خیانت میکنیم.