نابرابری حقوق زن ومرد از صدسال پیش تا به امروز
صد سال پیش بعد از سال‌ها مبارزه، زنان بالای سی سال در بریتانیا که صاحب ملک یا زمین بودند حق رای گرفتند. هر چند این روزها حق رای و مشارکت سیاسی زنان در اکثر کشورهای جهان حقی بدیهی به نظر می‌آید اما یک قرن پیش مبارزات زنان برای به دست آورد حق رأی، مخالفان سرسختی داشت که شناسایی چنین حقی را برای زنان برابر با نابودی بنیان خانواده و حتی امپراتوری بریتانیا می‌دانستند.
در سال ۱۹۰۳ میلادی املین پانکهرست به منظور پیش بردن مبارزات زنان برای گرفتن حق رأی “اتحادیه اجتماعی و سیاسی زنان” را تأسیس کرد. اعضای این اتحادیه که همه زن بودند و برای مشارکت سیاسی زنان در بریتانیا مبارزه می‌کردند به “سافرجت‌ها” معروف هستند.
مخالفان سافرجت‌ها زنان و مردانی بودند که می‌گفتند زنان توانایی ذهنی لازم برای درک سیاست و ساز و کارهای سیاسی را ندارند. مخالفان حق رأی زنان، جایگاه و نقش زن را در خانه و خانه‌داری، خدمت به همسر و تربیت فرزندان می‌دانستند. از نظر این افراد حق رأی زنان به منزله محروم شدن مردها از حقوق و جایگاه آنها در جامعه بود.
هنوز هم در دنیای امروز بسیاری از افرادی که مخالف برابری حقوق زنان و مردان هستند بر این باورند که برابری حقوق زنان و مردان به معنی محروم شدن مردان از حقوق فعلی خود است، در حالی که جنبش‌‌های زنان و فمینیست‌‌ها می‌گویند هرگز به دنبال گرفتن حقوق اولیه مدنی مردان از آنها نبوده‌اند بلکه به دنبال این بوده و هستند که زنان هم همان حقوقی را داشته باشند که مردها در جامعه دارند.
ادبیاتی که در پوستر‌های ضد حق رأی زنان صد سال پیش در بریتانیا استفاده شده را هنوز در شبکه‌های اجتماعی در کشورها و فرهنگ‌های مختلف می‌تواند دید که کماکان برای ابراز مخالفت با مبارزات زنان استفاده می‌شود.
در متن این پوستر مخالف حق رأی زنان آمده: خانم جونز در حالی که داشت رأی می‌داد یادش افتاد که کیک را در فر جا گذاشته!
