در ایران فقط می توانستیم نفس بکشیم، یک جهنم بود
جنگ و ناآرامی سبب شده است تا بسیاری از افغانستانیها به مهاجرت روی بیاورند. ایران یکی از کشورهایی است که افزون بر همسایگی دارای مشترکات فرهنگی و زبانی با مردم افغانستان است؛ بنابراین این امر باعث شده است تا بسیاری از مردم افغانستان، این کشور را برای مهاجرت برگزینند؛ ولی عدم تساوی حقوق، شهروند درجه دو بودن، اختصاص کارهای سخت و طاقتفرسا به مهاجران افغانستانی و بسیاری نابرابریهای دیگر، شرایط را برای مهاجرین افغانستانی در ایران مشکلتر کرده است. همه این موارد موجب شد تا تعدادی از مهاجریان افغانستانی مقیم ایران برای جستجوی کار و زندگی بهتر راهی کشورهایی اروپایی و آمریکایی شوند.
فاطمه خاوری یکی از این مهاجران افغانستانی است که از ایران به سوئد مهاجرت نموده است. او در ایران بزرگ شده است و اکنون نزدیک به سال است که در سوئد زندگی میکند. او کمپین حمایت از نوجوانان را راهاندازی کرد و دو ماه در «مدبویه پلاتسن» استکهلم در پایتخت سوئد تحصن کرد و هزاران نفر از جوانان را از شهرهای مختلف سوئد گردهم آورد و با مشارکت آنان تظاهراتهای بسیاری را برای دفاع از حقوق مهاجران افغانستانی راهاندازی کرد که در نتیجه توانست مانع اخراج چندین نفر از مهاجران افغانستانی از سوئد شود.
فاطمه خاوری یکی از زنان فعال افغانستانی است که توانست مردانه در مقابل کسانی که مخالف حضور مهاجران هستند، مبارزه کند و بایستد. او با تلاشهای خود توانست از وضعیت افغانستان و شرایط دشوار آن به مردم سوئد اطلاعات داده و ثابت کند که افغانستانیهای مهاجر میتوانند با هم همبستگی داشته باشند و در کنار هم بایستند.
فاطمه خاوری توانست در مدت دو ماه، نزدیک به ۱۰۰۰ نفر را رهبری کند. کاری که از عهده هر کسی برنمیآمد؛ اما فاطمه توانست آن را به خوبی انجام دهد. فاطمه خاوری میگوید که این سیاست مدرن هستند که زندگی مردم را بهتر یا بدتر میکند. فاطمه میگوید که من میخواهم نخست وزیر سویدن شوم و از این طریق به دیگران کمک کنم.
فاطمه در مصاحبه با وب سایت «ایی تی سی» و در مورد خاطرات گذشته اش در ایران می گوید: در ایران فقط می توانستیم نفس بکشیم، یک جهنم بود. تبعیض نسبت به افغان ها سیستماتیک است، هزاره ها این بدشانسی را هم دارند که از قیافه هایشان معلوم است که ایرانی نیستند. ما تحقیر می شدیم، آزار می شدیم و به دلبخواه هر کسی مورد خشونت قرار می گرفتیم. اگر اتفاقی بیفتد نمی توانیم به پلیس مراجعه کنیم چون بی کاغذ هستیم و حق تردد آزادانه در کشور را هم نداشتیم.