«مهاجرین افغانستانی» قربانی تبعیض در ایران

مقدمه

مهاجرین افغانستانی از دهه 70 میلادی بعنوان پناهندگان جنگ زده وارد ایران شده اند. پناهنده در وهله اول نیاز به کمک های انسانی اولیه از سوی کشور پناهنده پذیر را می خواهد. بر اساس آمار وزارت کشور ایران حدود سه میلیون افغانستانی در ایران زندگی می کنند که به دلیل فرهنگ، زبان و دین مشترک ایران را جای امنی برای زندگی خود برگزیده اند!

دردسرهای زندگی روزمره

در بسیاری از نقاط ایران بر روی دیوارها و پارچه نوشته «افغانستانیها را نمیخواهیم» را می شود دید که این حس نفرت نسبت به افغانستانیها به خاطر عدم فرهنگ سازی دولت نژادپرست جمهوری اسلامی به صورت گسترده در جامعه رواج یافت و عدم حمایت های دولت از مهاجرین افغانستانی آنها را تبدیل به نیروی کار ارزانی کرد که در بسیاری از موارد صدای کارگران ایرانی را نیز درآورد. در مواردی بر روی جرم و جنایت هایی که افعانستانیها در ایران مرتکب می شدند رسانه ها چنان با آب و تاب می نوشتند که انگار به ایران به جای سه میلیون پناهنده جنگ زده، سه میلیون مجرم وارد شده اند.

شعار های نژاد پرستانه علیه اففان ها در ایران

تا جایی که برخی از مسئولین چنان با آب و تاب از عدم وجود افغانستانی در شهر و یا استانشان می گفتند که انگار جلو بیماری واگیر داری را گرفته باشند. بعنوان مثال اگر به کشورهای پناهنده پذیر غربی نگاه بکنیم مسئولین این کشورها برخلاف مسئولین جمهوری اسلامی از میزان کمک ها و اسکان پناهندگان سخن می گویند[2] .

حس نفرت و نژادپرستی مسئولین جمهوری اسلامی نسبت به افغانستانیها چنان گسترده می باشد که این حس نفرت نسبت به افغانستانیها به جامعه ایران نیز وارد شده و این حس را نمیتوان مربوط به شهری یا گروه خاصی دانست. این حس را می توان در تمامی جامعه ایرانی مشاهده کرد.

نقش و زبان رسانه ها در دامن زدن به نفرت علیه افغانستانیها

پیش داوری موجود علیه افغانستانیها در ایران با توجه به نقش رسانه های جمهوری اسلامی در نادیده گرفتن و منفی جلوه دادن حضور افغانستانیها در ایران رفته رفته گسترده تر شده است. یکی از اساسی ترین نقش رسانه ها علاه بر انعکاس واقعیات، فرهنگ سازی در جامعه می باشد. کتمان تبعیض علیه افغانستانیها در رسانه های ایرانی و پرداخت کمتر و همراه با بار منفی علیه ایشان نه تنها پیش داوری علیه افغانستانیها را موجب شده بلکه حس نفرت دیگر اقوام از یک دیگر را نیز گسترده تر کرده است. به طوری که با کوچکترین مشکل در جمهوری اسلامی اقوام حاضر به تجزیه ایران می باشند. حاکمیت و رسانه های ایرانی در طول بعد از انقلاب ایران نه تنها نقطه مشترکی بین اقوام به وجود نیاورده اند بلکه نقاط مشترک اقوام را نیز از بین برده اند. نقش رسانه ها در تبعیض علیه افغانستانیها کمتر از مسئولین دولتی نیست، به طوری که یا از جهت گیری های کلیشه ای مسئولین و مردم علیه افغانستانیها به صورت گذرا عبور کرده و یا اینکه در خبرهایی که راجع به افغانستانیها گزارش و یا درج می شود عموما خبرهایی است که دارای زبان و بار منفی می باشد.

عدم برنامه ریزی و عدم آماده کردن جامعه برای ورود مهاجرین

ورود مهاجرین افغانستانی به ایران و پیرو آن جنگ هشت ساله ایران و عراق وضعیت نامناسب اقتصادی را در ایران فراهم کرده بود، علاوه بر شرایط نامناسب اقتصادی، جامعه ایرانی هم آن طور که هنوز هم تاکید عمده ای بر روی آن می رود مهمان پذیر نبودند، آتش زدن خانه های افعانستانیها، اعتراض خانواده ها به ثبت نام کودکان افغانستانی در مدارس، سوء استفاده از نیروی کار ارزان توسط کارفرمایان، منع ورود افغانستانیها به شهرها و مکانهای خاص و … همه اینها نشان از عدم پذیرش مهاجرین افغانستانی از سوی جامعه ایران می باشد.

شعار های نژاد پرستانه در مدارس ایران علیه اففان ها

مسئولین دولتی طوری به مردم القا می کنند که وجود افغانستانیها باعث بوجود آمدن مشاغل کارگری شده است و این خود به خود موجب نفرت عمومی مردم از مهاجرین می شود. این به معنای همه گیر بودن این نفرت نیست بلکه نباید از تبعیض و پیشداوری مردم هم نسبت به افغانستانیها به راحتی عبور کرد. میتوان از برخی نوشته ها در شبکه های اجتماعی و قوانین ضد انسانی جمهوری اسلامی مبنی بر عدم به کارگیری کارگران افغانستانی اشاره کرد. سیاست های غلط جمهوری اسلامی در قبال مهاجرین افغانستانی و عدم آماده سازی جامعه برای پذیرش مهاجران جنگ زده سبب نفرت جامعه ایرانی از افغانستانیها در زندگی روزمره و افزایش دیدگاههای منفی از افغانستانیها شد. علاوه بر این میتوان به قاچاق انسان اشاره کرد که همچنان در ایران ادامه دارد. قاچاقچیان از قانون منع ورود افغانستانیها به استانهای خاصی از ایران سوء استفاده کرده و این مهاجرین را به سمت مرزهای ترکیه قاچاق می کنند که بسیاری از آنها نرسیده به مرز یا دستگیر شده و یا در مرز کشته می شوند.

فقط می توانی نفس بکشی

اخیرا ویدئوی که از سرکشی اماکن به رستورانها را نشان می دهد در شبکه های اجتماعی دیده شد که یکی از مسئولین اماکن اعلام می کند کار کردن کارگر افغانستانی در مراکز تهیه و توزیع مواد غذایی جرم بوده و ممنوع می باشد [2]. و کارگر افغانستانی را به هیچ عنوان مورد تائید نمی دانند. این تبعیض ها فقط در زمینه کارگری ساده نیست، بلکه افغانستانیها از حضور در پارکها در روز سیزده فروردین، استخرهای شنا، تحصیل و … منع می شوند و حتی افغانستانیهایی که به طور قانونی مقیم ایران هستند نیز اخراج می شوند [3]. از کتک خوردن تا به آتش کشیدن منازلشان تا بوجود آوردن نفرت عمومی [4]. اینها مثالهای کمی از تبعیض علیه مهاجرین افغانستانی ساکن ایران می باشد. مهاجرینی که امیدشان تبدیل به یاس گردیده است.

منابع