رسانهها و شبکههای اجتماعی را که مرور کنیم، مهمترین خبر روز کرونا است و احتمال میرود که این خبر در روزها و حتی هفتههای آینده هم در صدر خبرها بماند.
در بین این خبرها گاهی یک خبر برجستهتر میشود. بهویژه وقتی خبر از بیمار شدن یکی از مسوولان کشوری و لشگری باشد. من نمیدانم مدیران کشور چقدر شبکههای اجتماعی را دنبال میکنند و به طور خاص نمیدانم چقدر صدای واقعی مردم به گوش رهبر جمهوری اسلامی میرسد. من او را رهبر کشور خطاب نمیکنم چون رهبر مردم و رهبر کشور نیست. بلکه رهبر حکومت ایران است. مثلا آیا او میداند که در شبکههای اجتماعی مردم مرگ او را به شوخی میگیرند؟
به عنوان یک فعال حقوق بشر نه آرزوی مرگ کسی را دارم و نه آن را به شوخی میگیرم. اما سوالم این است که آیا میدانید مردمی که خودتان را رهبر آنها فرض کردهاید در آرزوی مرگتان حتی به بیماری کرونا یا به قول شما بیماری کذایی امید بستهاند؟
آیا میدانید که خبر بیماری مدیران رده بالای کشور به جای اینکه مردم را مضطرب کند، آنها را خوشحال میکند و گاهی فقط در دو کلمه مینویسند : «فلانی هم بله؟»
اگرچه آنقدر جنایت پشت جنایت کردهاید که دیگر حتی برای جبران و بازگشت به سمت مردم دیر است. اما از خودتان بپرسید که مدینه آرزوهایتان این بود؟ اسلام نابتان این بود؟ هم دین را از مردم گرفتید و به بدترین وهن دین در دنیا دامن زدید و هم دنیای مردم را به ویرانی و خرابه تبدیل کردید.
در این روزهای سخت که رسانهها جز کرونا نمیبینند، به پدر و مادر پویا بختیاری فکر میکنم. به خانوادههای تکتک آن ۱۵۰۰ نفری که حتی به قدر یک عدد، در چشم شما ارزش نداشتهاند تا نامشان را اعلام کنید. به همه آن لحظههایی فکر میکنم که کارگران کارخانههای مالباخته صدای اعتراضشان را در گلو خفه کردید. به آبان خونین فکر میکنم.
به حامد اسماعیلیون فکر میکنم که هنوز و هر روز از همسر و دختر کوچکش مینویسد و دادخواهی میکند. به همه آن ۱۷۶ نفری که به تیر خطای شخص رهبر جان باختند. به مردمی فکر میکنم که با دولتی فریبکار و دروغگو دست به گریبانند. حرف راست نمیشوند و اگر اعتراضی به این نابسامانی، فقر و فساد کنند، جوابشان گلوله و زندان است.
به دهها زندانی سیاسی فکر میکنم که به جرم حرف زدن و اعتراض کردن، به جرم خفه نشدن در گوشهای از کشورمان ایران به بند کشیده شدهاند.
و کرونا باعث نمیشود هیچ یک از اینها را فراموش کنیم!
بالاتر از سیاهی، تباهی است. شما تباه شدهاید. رهبر و مدیری که مردم آرزوی مرگشان را بکنند، تباه شدهاند که سیاهتر از مرگ است.
علی خامنهای، همه ما میمیریم و مرگ مساله نیست! ولی نام تو در تاریخ به عنوان یکی از ستمکارترین و جنایتکارترین انسانهای این قرن نوشته میشود.
این روزهای سخت میگذرد و این ستم هم بالاخره تمام میشود. امیدوارم آینده هرگز ستمگری مثل تو و حکومتی مثل جمهوری اسلامی را به خود نبیند.
منتشر شده در کانال تلگرام شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل